Με την Κατερίνα βρεθήκαμε στη ζωή όταν ήμασταν μόλις τεσσάρων ή πέντε, στο ίδιο νηπιαγωγείο. Τη θυμάμαι πάντα χαμογελαστή, λίγο ντροπαλή αλλά με ήρεμη δυναμικότητα. Δύο πράγματα ξεχώριζα πάνω της. Τα χρωματιστά της γυαλάκια που έκαναν τα μάτια της στρογγυλά και μεγέθυναν την παιδική εκφραστικότητά τους και το ρολόι της, κι αυτό χρωματιστό. Δεν ήταν από τα παιδάκια που ξεχώριζαν κάνοντας θόρυβο. Διακρινόταν όμως στα δικά μου μάτια γιατί έμοιαζε από τότε να έχει το πάνω χέρι στη ζωή. Χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Μικρό παιδάκι ήταν άλλωστε, αλλά υπολόγιζες ότι θα είχε πολλή αγάπη στη ζωή της.
Ύστερα πήγαμε δημοτικό, η κάθε μια σε άλλο και χαθήκαμε. Μεγαλώναμε μακριά, κάνοντας νέους φίλους, μαζεύοντας εμπειρίες και γνώση. Η ζωή έμελλε να μας φέρει ξανά μαζί μόλις μπήκαμε στα εφηβικά μας χρόνια, πίσω από κάτι πλατιά, άσπρα θρανία, σε ένα ημι-υπόγειο ωδείο, όπου βαλτήκαμε, κάθε απόγευμα Τετάρτης, να μάθουμε τους κανόνες της θεωρίας της Μουσικής. Εκείνη έπαιζε πιάνο κι εγώ βιολί. Φορούσε ακόμα τα γυαλάκια της, μέχρι τότε είχα βάλει κι εγώ, και ήμασταν κι οι δυο οι καλύτερες στην τάξη. Σπασικλάκια, δηλαδή. Εκείνη πάντα με τις εργασίες της καμωμένες από πριν, εγώ πάντα να κρύβομαι πριν το μάθημα πίσω από κάποιον τοίχο για να τις κάνω βιαστικά. Εκείνη συνεπής και μεθοδική, εγώ φυγόπονη και παρορμητική.
Κάπως έτσι πέρασαν πέντε εφηβικά χρόνια, πήραμε το πτυχίο της θεωρίας και χαθήκαμε ξανά. Μπήκαμε στο λύκειο, εκείνη σε ιδιωτικό εγώ σε δημόσιο, γεμίσαμε σπυριά, φορούσαμε ακόμα τα ίδια γυαλάκια, ήμασταν ακόμα σπασικλάκια, παλεύαμε η κάθε μια με τους εφηβικούς μας δαίμονες και μεγαλώναμε χώρια. Και μεγαλώσαμε η κάθε μια χωρίς την έγνοια της άλλης, τελειώσαμε το σχολείο, πήγαμε πανεπιστήμιο. Εκείνη κάπου στην Αμερική κι εγώ στην Ελλάδα. Τα πήγαμε κι οι δυο άριστα γιατί γουστάραμε πολύ αυτό που κάναμε και τελειώσαμε. Δεν το ξέραμε τότε, αλλά σπουδάζαμε παρόμοια πράματα.
Όταν ήρθε ο καιρός να το μάθουμε, ήμασταν κι οι δυο έτοιμες για το επόμενο βήμα, για το μεταπτυχιακό. Βρεθήκαμε σε μια σύναξη για τους φοιτητές που θα φοιτούσαν σε ένα πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Σε αυτό, που τυχαία κι οι δυο μας κάναμε αίτηση και γίναμε δεκτές. Την είδα από μακριά να μιλάει σε κόσμο με αυτοπεποίθηση και το ίδιο, γνώριμο χαμόγελο. Δεν φόραγε πια γυαλιά, ούτε κι εγώ. Ήμασταν σχεδόν γυναίκες, είχαμε σχέδιο να διαπρέψουμε σε αυτό που ακολουθούσαμε και κανείς δεν μπορούσε να μας σταματήσει. Το ίδιο συνεπής και μεθοδική εκείνη και εξίσου φυγόπονη και παρορμητική εγώ, περάσαμε έναν χρόνο στο Λονδίνο γεμάτο άγχος, έλλειψη ήλιου και διάβασμα.
Κι ύστερα τελειώσαμε μαζί, ήρθαμε πίσω στην πόλη μας και συνεχίσαμε να χωράμε η μια στη ζωή της άλλης. Εκείνη προχώρησε κάνοντας διδακτορικό σε αυτό που αγαπά κι εγώ βρήκα την καριέρα που αποζητούσα. Και κάπου στο ενδιάμεσο, έμελλε να της γνωρίσω τον άντρα της ζωής της.
Κι έχουν περάσει από τότε χρόνια. Χωρίς γυαλάκια και σπυράκια, αλλά το ίδιο σπασικλάκια, η Κατερίνα κι εγώ ξεζουμίζουμε τη ζωή σαν οι καλύτερες μαθήτριες στην τάξη. Όταν ξεχνώ να μάθω από τα παθήματά μου είναι εκεί για να μου τα διδάσκει ξανά, κι όταν ξεχνά πόσο δυνατή και θαρραλέα είναι, είμαι εκεί για να της το θυμίζω.
Κι αυτό, είναι μαγεία.
ΜΙΚΡΕΣ, ΚΑΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ 