Ιππότης δίχως πανοπλία

Πιο πολύ την ανησυχούσε που ανησυχούσε. Ήτανε περισσότερα από δυο χρόνια μόνη της και το ‘χε συνηθίσει τόσο, που δεν ήταν πρόθυμη να το θυσιάσει για τον οποιονδήποτε. Αυτός όμως ήταν διαφορετικός. Τον είχε ερωτευτεί. Κι αυτός το ίδιο. Και δεν ήταν μαλάκας. Ακόμα (;). Και ήθελε να είναι μαζί χωρίς υπεκφυγές, φοβίες και άλυτα ζητήματα. Για πάντα. Και ήξερε να χειριστεί τον… βαθμό δυσκολίας της. Αυτός δεν ήταν σαν τους άλλους. Είχε έρθει για να μείνει. Και της το έλεγε. Με πάσα αυτογνωσία και ειλικρίνεια. Ήθελε να κάνουν ακόμα και οικογένεια! Ναι, αυτό το δαιμονοποιημένο σενάριο που υπήρξε άλλοτε αιτία χωρισμού από αυτόν που θεωρούσε, τότε, έρωτα της ζωής της.

Ανησυχούσε όμως. Ανησυχούσε που άρχιζε να της γίνεται απαραίτητος. Ποιος; Ένας άνθρωπος που ήταν δεν ήταν στη ζωή της τρεις μήνες όλους κι όλους. Ένας άνθρωπος, που, στη σκέψη μην και την πληγώσει της προκαλούσε αγωνία και… πόνο. Και φοβόταν. Φοβόταν μην γίνει αυτό που κατέκρινε τόσο καιρό. Φοβόταν μην χάσει την ανεξαρτησία της, την αυτονομία της. 

Πώς γίνεται να φοβάται μην τυχόν και χάσει τη δύναμή της ενώ ταυτόχρονα να νιώθει αδύναμη μπροστά στην ανάγκη της να τον δει, να του μιλήσει; Και πώς εξηγείται αυτό το άτιμο το συναίσθημα της ζήλιας, της ανάγκης για την προσοχή και την επιβεβαίωσή του;

Κι ύστερα, αν το καταλάβαινε όλο αυτό και την περνούσε για αδύναμη; Κι αν υποψιαζόταν, έστω για μια στιγμή, ότι τον έχει ανάγκη; Θα ήταν η απόλυτη ήττα της γυναικείας χειραφέτησής της ή η απόλυτη μορφή δοσίματος, μέσα από την αποκάλυψη της ευαλωτότητάς της; Πώς γίνεται να είναι κανείς ερωτευμένος και να πονάει ταυτόχρονα τόσο πολύ;

Συντάκτης: Χαρά Ζυμαρά

Γράφω τις ιστορίες μου, τις διαβάζω και τις ξαναδιαβάζω, τις αφήνω, τις ξεχνώ, γράφω άλλες, κι όταν μου στερέψει η έμπνευση πάω πίσω και τις ξαναδιαβάζω απ’ την αρχή. Μου θυμίζουν ποια ήμουν όταν τις έγραφα, τι έμαθα από αυτές και τι να βελτιώσω στις επόμενες, αλλά πάνω απ’ όλα τι να βελτιώσω στον εαυτό μου. Πολλές φορές με κρατούν δέσμιά τους μέχρι να μπορέσω να τις αφήσω πίσω μου ξανά για να εφεύρω άλλες, και μαζί, τον ίδιο μου τον εαυτό. Γράφω τις σκέψεις μου για να ελαφρύνω το μυαλό μου και να ανακτήσω τις ισορροπίες μου ξανά. Σαν μικρές ιστορίες, αλλά χωρίς την προσδοκία να είναι καλές. Συνεχίζω να γράφω τις μικρές, κακές μου ιστορίες, για να μπορώ να υπάρχω εν ειρήνη. Κι όσο γράφω σημαίνει ότι ακόμα την ψάχνω, και δεν είμαι καν σίγουρη πως θέλω να τη βρω. Δείτε όλα τα άρθρα του/της Χαρά Ζυμαρά