Χωστόν

Προχτές εσάσαμέν σου το δωμάτιον σου. Εκάμαμεν το μιαν σωστήν όαση μόνον για ‘σένα. Τζαι τζειμέσα, εννα παίζουμεν χωστόν.

Εννα σου κρύφκω την κατζίαν του κόσμου, για να πιστέψεις σ’ έναν καλλύττερον.

Εννα σου χώσω το ότι εγεννήθηκες γυναίκα, αλλά για να ζήσεις σαν άθθρωπος εννα θέλει κόπον παραπάνω. Εννα το κάμω για να πιστέψεις εις το δίκαιον.

Εννα σου το χώσω πως για να γίνεις ό,τι ονειρεύκεσαι στη ζωήν εν αρκεί το όνειρον. Τζι εννα το κάμω για να μεν καταλάβεις ακόμα τι σημαίνει ματαιότητα.

Εννα σου κρύψω τον θάνατον, για να εστιάσεις στην ζωήν.

Εννα σου χώννουμαι άμαν νιώθω ότι εν τα φκάλλω πέρα σαν μάμμα, για να μεν υποψιαστείς τι μπορεί να σημαίνει αποτυχία.

Τζι εννα σου κρύψω ότι τα happy endings μπορούν να σου γαμήσουν τη ζωήν, για να μεν νιώσεις ακόμα τι σημαίνει δυστυχία.

Τζι ύστερα εννα φκείς να με γυρέψεις, γιατί εννα έσιεις καταλάβει που μόνη σου ότι εν κρύφκεται τίποτε που τούτα ούλλα.

Ότι ο κόσμος έσιει τζαι κατζίαν, τζαι αδικίαν, τζαι εν μάταιος, τζαι θανατερός, τζαι γεμάτος αποτυχίες τζαι άλλες τόσες δυστυχίες. 

Αλλά τουλάχιστον ως τότε εννα έσιεις προλάβει να φανταστείς τον κόσμον που μέσα του εννα θέλεις να ζήσεις.

Τζαι, αν επήρες που το γινάτιν μου, εθθα σταματήσεις ώσπου να τον φέρεις εις τα μέτρα σου*.

Τζαι τότες, εννα μπορώ να καμμίσω άνενοιας, για να μπορείς εσύ να μου χώννεσαι τζαι να μου χώννεις, για να πιστέψω ότι κάτι έκαμα τζι εγώ για ν’ αλλάξει ο κόσμος τούτος.

*Τελικά επήρεν που το γινάτι μου.