Τι ζητάμε τελικά από αυτό που τόσο αυθαίρετα τολμούμε να αποκαλούμε «έρωτα»;
Αν ο έρωτας σήμερα έπρεπε να τοποθετηθεί στον άξονα ελευθερίας-ασφάλειας, θα έμοιαζε με την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ το 2001: επιθετικά ανασφαλής. Και οι σχέσεις θα έμοιαζαν με σφραγισμένα κάστρα, που είναι καταδικασμένα να καταρρέουν πολιορκούμενα είτε από ενδογενείς είτε από εξωγενείς εχθρούς.
Γιατί δεν ερωτευόμαστε ουσιωδώς. Δεν αφηνόμαστε στο χείμαρρο συναισθημάτων που μας κατακλύζει όταν γνωρίζουμε ενδιαφέροντα άτομα. Αντιθέτως, μας προκαλούν φόβο. Γιατί σε αυτά βλέπουμε έναν άλλο εαυτό μας. Τον καταπιεσμένο. Αυτόν που δεν αφήνουμε να βγει προς τα έξω, παρά μόνο όταν έχουμε βολικό άλλοθί μας το αλκοόλ. Γιατί δεν μας είπε ποτέ κανείς ότι είναι απολύτως εντάξει να αγαπάμε ασυμβίβαστα, ακανόνιστα, ασύλληπτα. Ξέρουμε μόνο δυο – τρία σενάρια που μπορούν να εκτυλιχθούν όταν γνωρίζονται δυο άνθρωποι και με βάση αυτά κάνουμε εύκολα τη διαλογή: αυτός μου κάνει, αυτός όχι. Και κάπως έτσι περνά ο έρωτας στα χρόνια της δηθενιάς, των στερεοτύπων, του φαίνεσθαι και όχι του ζειν.
Έχει παραπάνω αξία για μας να διασφαλίσουμε ότι δεν θα κοιτάζει άλλες, δεν θα ποθεί άλλες, δεν θα μας κερατώσει, θα μας κάνει τα χατίρια, θα τον συμπαθήσουν οι φίλοι κι οι γονείς μας, θα μας θαυμάζουν μαζί οι συνάδελφοι και οι γύρω άσχετοι και θα ταιριάζουν τα στυλ και οι ζωές μας. Και με το πρώτο πληθυντικού δεν εννοώ εμάς τις γυναίκες, αλλά εμάς, τους γνήσιους εκπροσώπους της γενιάς των millenials ή τελοσπάντων όσους σκέφτονται με αυτούς τους όρους.
Αυτά μας ενδιαφέρουν περισσότερο από το να βγούμε ένα γαμάτο ραντεβού, να είμαστε οι εαυτοί μας, να κάνουμε ακομπλεξάριστο σεξ, να γνωρίσουμε κόσμο και κόσμους που μας είναι άγνωστοι. Με άλλα λόγια, δεν μας ενδιαφέρει να βγούμε έξω από τη ζώνη βολέματός μας (αν θες μπορείς να το πεις και comfort zone), δεν θέλουμε να μάθουμε ρε παιδί μου.
Γιατί τι στην ευχή μένει αν από τον έρωτα αφαιρέσεις τη μάθηση, την εμπειρία, τη διεύρυνση των οριζόντων σου; Δεν μένει τίποτε άλλο παρά η ασφάλεια και ένα μάτσο αλυσοδεμένα συναισθήματα που δεν θα εξελιχτούν ποτέ σε τίποτε άλλο γιατί δεν θα το επιτρέψει ο ίδιος σου ο εαυτός. Μπας και καταρρεύσει το καλά οχυρωμένο σύστημα που αποκαλείς εαυτό ή σχέση και αντικατασταθεί από τίποτα νέο, διαφορετικό, άγνωστο.
Ρίξε μια ματιά γύρω και μέσα σου. Η ζωή σου (και μας) είναι γεμάτη από σχέσεις που έχουν ως ζητούμενο την εξεύρεση απαντήσεων στα ερωτήματα: «τι θα φάμε σήμερα, ποιος θα καθαρίσει το σπίτι, σε ποιο από τα βαρετά οικογενειακά τραπέζια θα πάτε και αν θα έρθει μαζί σου γιατί τι θα πουν οι συγγενείς διαφορετικά, τι καναπέ θα αγοράσετε, αν θα φορέσει μίνι και θα την κοιτάζουν οι άλλοι άντρες, γιατί εκείνη η ‘αππωμένη’ φίλη του τον κοιτάζει έτσι και αν θα πρέπει να ξεκόψει από τους παρέες του που είναι όλοι τους ‘ό,τι να ‘ναι’ και ‘τον παρασύρουν’». Κι έτσι, αναλωνόμαστε μια ζωή να προσπαθούμε να κρατήσουμε ζωντανό με νύχια και με δόντια αυτό το «σύστημα» που με τόσο μόχθο θεμελιώσαμε. Αρνούμενοι να αποδεχθούμε την παραδοχή ότι κάθε κλειστό σύστημα είναι καταδικασμένο να αποτυγχάνει καθότι δεν είναι δεκτικό στην αλλαγή. Και φυσικά, αγνοώντας την ουσία του όλου πράγματος. Αυτό που θα έπρεπε να αποκαλούμε έρωτα!
Η ουσία των σχέσεων δεν είναι σε αυτά και ουσιαστικές σχέσεις δεν είναι οι σχέσεις που έχουμε μάθει ή μας έχουν μάθει να χτίζουμε. Ουσιαστική σχέση είναι να μιλάς σε έναν άγνωστο επί ώρες σε ένα μπαρ που δέχτηκες να σε πάει για πρώτη φορά και ας τον γνώρισες στο (θου κύριε) tinder. Ουσιαστική επαφή είναι να τον ρωτάς για τις πιο κρυφές του επιθυμίες και τους φόβους του στο ραντεβού που πήγες μαζί του Τρίτη μετά τη δουλειά, με τα ίδια ρούχα, απόγευμα Ιουνίου και ο ήλιος να καίει στα ιδρωμένα αλλά ζωντανά σας σώματα. Κι ας μην ξέρεις αν θα τον ξαναδείς ποτέ.
Έρωτας είναι να χτίζεις οικογένεια κάνοντάς τα όλα ανάποδα, όχι γιατί θέλεις να διαφέρεις αλλά επειδή έτσι έτυχε κι αυτό δεν το κάνει λιγότερο οικογένεια από τις άλλες.
Έρωτας είναι να τρέφεις σεβασμό για τον «πρώην» σου και να εξακολουθείς να τον θεωρείς ξεχωριστό άνθρωπο, έστω κι αν δεν θέλει να είναι πια «δικός» σου, γιατί ξέρεις ότι οι σχέσεις δεν είναι στατικές κι ίσως αυτή να είναι απλώς η άλλη, εξελιγμένη, καλύτερη μορφή της προηγούμενης.
Έρωτας είναι να κάθεσαι μόνος στο μπαλκόνι με ένα ποτήρι κρασί, σε πλήρη αρμονία με τα θέλω σου, τις επιθυμίες και τις πραγματικές ανάγκες σου, αναπολώντας μια βαθιά φιλοσοφική συζήτηση με έναν τυχαίο πιτσιρικά που τον έπιασες να κλαίει κρυφά στο πάρκο και σου θύμισε πώς είναι να δίνεις στον κόσμο που έρχεται στο διάβα σου κάτι από το είναι σου.
Έρωτας είναι ζωή κι εμείς είναι καιρός να μάθουμε να ζούμε.
ΜΙΚΡΕΣ, ΚΑΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ 