Της φωτιάς

Παίρνεις ανάσα και σου ‘ρχεται μυρωδιά καμένου.
Πώς ν’ αρθρώσεις να τραγουδήσεις «απάνω στην τριανταφυλλιά»;

Ο κόσμος κάθεται και σ’ ακούει, και χειροκροτά.
Ούτε πως καίγεται ο κόσμος παραδίπλα, ούτε πως τα ελάφια διψούν.

Και τι να ‘καναν· τι να κάναμε κι εμείς, δηλαδή;
Μήπως θα πάψει ο κόσμος να καίγεται σαν σταματήσει το τραγούδι;

Θα πάψουν να πέφτουν τα ιπτάμενα πυροσβεστικά;
Δεν θα καίγονται πια ζωντανοί, σαν βασιλέψει η σιωπή, οι κτηνοτρόφοι;

«Άιντε καλέ μάνα» τραγουδώ και σφίγγω το στόμα.
Πιο σφιχτά, πιασμένα μεταξύ τους τα δάκτυλα, να κρύβουν και τη μύτη.

Τη μια πετάς και τη σβήνεις, την άλλη καίγεσαι μέσα της.
Αναπνοή και στάχτη, βλέμμα στη μαέστρο, δεν τέλειωσε η συναυλία ακόμη.

Με αφορμή τη μυρωδιά καμένου που επισκίασε τη συναυλία της Amalgamation στο Πολιτιστικό Ίδρυμα Τράπεζας Κύπρου στη Λευκωσία, στις 23 Ιουλίου 2023. Η στάχτη μπορεί να ερχόταν από τις φωτιές στη Ρόδο. Την επομένη στην Κάρυστο κατέπεσε ένα Canadair με δυο πιλότους και δυο μέρες μετά βρέθηκε αποτεφρωμένος ένας κτηνοτρόφος που αγνοούνταν.

Συντάκτης: Χαρά Ζυμαρά

Γράφω τις ιστορίες μου, τις διαβάζω και τις ξαναδιαβάζω, τις αφήνω, τις ξεχνώ, γράφω άλλες, κι όταν μου στερέψει η έμπνευση πάω πίσω και τις ξαναδιαβάζω απ’ την αρχή. Μου θυμίζουν ποια ήμουν όταν τις έγραφα, τι έμαθα από αυτές και τι να βελτιώσω στις επόμενες, αλλά πάνω απ’ όλα τι να βελτιώσω στον εαυτό μου. Πολλές φορές με κρατούν δέσμιά τους μέχρι να μπορέσω να τις αφήσω πίσω μου ξανά για να εφεύρω άλλες, και μαζί, τον ίδιο μου τον εαυτό. Γράφω τις σκέψεις μου για να ελαφρύνω το μυαλό μου και να ανακτήσω τις ισορροπίες μου ξανά. Σαν μικρές ιστορίες, αλλά χωρίς την προσδοκία να είναι καλές. Συνεχίζω να γράφω τις μικρές, κακές μου ιστορίες, για να μπορώ να υπάρχω εν ειρήνη. Κι όσο γράφω σημαίνει ότι ακόμα την ψάχνω, και δεν είμαι καν σίγουρη πως θέλω να τη βρω.

Σχολιάστε