Μικρές, κακές ιστορίες with a twist: Συνεντεύξεις πίνοντας Brandy sour

Μέσα στο πλαίσιον τούτης της ενότητας, που θα ονομάζεται «Brandy sour με τον [όνομα προσκεκλημένου/ης]», θα προσκαλώ έναν άτομον κάθε εβδομάδαν για brandy sour στο καφενείον Χαράτσι, στην παλιάν πόλην της Λευκωσίας.

Έτυχεν σας ξανά να θκιεβάσετε ή να παρακολουθήσετε μιαν συνέντευξην ενός πολιτικού τζ̆αι να σκεφτείτε «αντί για τες απόψεις του πάνω στην οικονομία εννα ήθελα να ήξερα ποιος εν ο μεγαλλύτερος φόβος του τζαι ποια ήταν η τελευταία φορά που έκλαψεν»;. Ή έτυχεν σας ξανά να κάμνετε chit chat με φίλην ή γνωστόν που σας λαλεί «τα ίδια ρε», τζ̆αι εσείς να πρέπει να συγκρατηθείτε για να μεν της/του πείτε «τα μμάθκια σου άλλα μου λαλούν, φωνάζουν πως είσαι ερωτευμένος»;

Αν μου αρέσκει έναν πράμαν παραπάνω που οτιδήποτε, εν οι ιστορίες. Όι τα επίσημα αφηγήματα. Σαν επικοινωνιολόγος ξέρω πολλά καλά πώς προκύπτουν τζαι πόσον επεξεργασμένα μπορεί να ένουν ή επιτηδευμένα. Ενδιαφέρουν με οι ιστορίες που εν λέγουνται. Ή τελοσπάντων που εν λέγουνται εύκολα. Τζ̆είνες οι λεπτομέρειες που εν θα ελέουνταν ποττέ σε συνέντευξην στην τηλεόρασην, για παράδειγμαν ή που εν θα έγραφα ποττέ ως επικοινωνιολόγος σε άρθρον πελάτη μου. 

Αρέσκει μου να τες ακούω τούτες τες ιστορίες του περιθωρίου – γιατί περί τέθκοιες πρόκειται –  να τες θκιεβάζω, να τες γράφω. Πιστεύκω πως ο καθένας μας έσ̆ει πολλές ιστορίες μέσα του, ελάχιστες που τες οποίες αφήννει να φκουν προς τα έξω. Μπορεί να μεν ξέρει πώς να τες πει, μπορεί να μεν θέλει να τες πει, αλλά εν τζειαμαί, εν εγγεγραμμένες μέσα στο είναι του, εν τζ̆είνες που τον εδιαμορφώσαν. Μπορεί – τζ̆αι δαμέ θέλω να καταλήξω – να μεν εβρέθηκεν ποττέ κανένας να ρωτήσει να τες μάθει.

Η νέα θεματική ενότητα του μπλογκ μου, λοιπόν, εν βασισμένη πάλε πάνω στες ιστορίες του περιθωρίου αλλά με έναν twist: τούτην την φοράν διά βήμα σε ιστορίες άλλων. Στες περιθωριακές ιστορίες ανθρώπων της διπλανής πόρτας, αλλά τζ̆αι δημόσιων προσώπων, προσώπων που απασχολούν ή απασχολήσαν κάποτε την επικαιρότηταν. 

Μέσα στο πλαίσιον τούτης της ενότητας, που θα ονομάζεται «Brandy sour με τον/την [όνομα προσκεκλημένου/ης]», θα προσκαλώ έναν άτομον για brandy sour στο καφενείον Χαράτσι- ή όπου αλλού λάχει, στην παλιάν πόλην της Λευκωσίας. 

Τζ̆ειαμαί, θα κάμνουμεν μιαν συζήτησην εφ’ όλης της ύλης, η οποία θα έσ̆ει ως σκοπόν της να αναδέιξει εκφάνσεις της ζωής τους που ενδεχομένως να μεν εξανασυζητήσαν σε έτσι context. Μέσα που την προβολήν τούτης της «αθέατης» ή λλιόττερον ορατής/εκτεθειμένης πλευράς της ζωής τζ̆αι της προσωπικότητας τους, εννα επιχειρηθεί η αποδόμηση, η κατανόηση τζ̆αι η παρουσίαση της ψυχοσύνθεσης του ατόμου σαν να ήταν ήρωας ή ηρωίδα του βιβλίου της ζωής του, πάντοτε με ενσυναίσθησην τζ̆αι σεβασμόν. 

Τούτον που θα παρουσιάζεται στην συνέχειαν στο μπλογκ, θα είναι η ιστορία του πώς εγνώρισα εγώ η ίδια καλλύττερα, βαθύτερα τζ̆αι πιο αληθινά το κάθε άτομον που θα φιλοξενείται.

Αρχήν φιλοδοξούμε να κάμουμεν με γνωστήν δημόσιαν προσωπικότηταν, που υπήρξεν τζ̆αι Υπουργός, με πολλές… πρωτιές. Stay tuned!

Άγνωστο's avatar

Συντάκτης: Χαρά Ζυμαρά

Γράφω τις ιστορίες μου, τις διαβάζω και τις ξαναδιαβάζω, τις αφήνω, τις ξεχνώ, γράφω άλλες, κι όταν μου στερέψει η έμπνευση πάω πίσω και τις ξαναδιαβάζω απ’ την αρχή. Μου θυμίζουν ποια ήμουν όταν τις έγραφα, τι έμαθα από αυτές και τι να βελτιώσω στις επόμενες, αλλά πάνω απ’ όλα τι να βελτιώσω στον εαυτό μου. Πολλές φορές με κρατούν δέσμιά τους μέχρι να μπορέσω να τις αφήσω πίσω μου ξανά για να εφεύρω άλλες, και μαζί, τον ίδιο μου τον εαυτό. Γράφω τις σκέψεις μου για να ελαφρύνω το μυαλό μου και να ανακτήσω τις ισορροπίες μου ξανά. Σαν μικρές ιστορίες, αλλά χωρίς την προσδοκία να είναι καλές. Συνεχίζω να γράφω τις μικρές, κακές μου ιστορίες, για να μπορώ να υπάρχω εν ειρήνη. Κι όσο γράφω σημαίνει ότι ακόμα την ψάχνω, και δεν είμαι καν σίγουρη πως θέλω να τη βρω.

Σχολιάστε