Freddo Cappuccino με τον Γιώργο Ανδριώτη

Πρωινός καφές με έναν κλασικόν ροκκάν, που επήεν νηπιαγωγείον στο Ομάν, έκαμνεν ‘tape trading’ στες αλάνες των Αγίων Ομολογητών τζ̆αι εδιαμόρφωσεν την πολιτικήν του συνείδησην στο Cardiff

Ομολογώ το απωθημένον μου εξαρχής: Ο υπότιτλος που ήθελα πραγματικά να γράψω στο κείμενον για τον Γιώργον είναι ο εξής: «Πρωινός καφές με έναν κλασικόν ροκκάν που έσ̆ει να λαλεί πως επήεν νηπιαγωγείον μιαν μέραν με το DeLorean».

Όταν μου το είπεν τούτον ο Γιώργος για την ζωήν του, έφυεν η φάτσα μου. Μιλούμεν για το DeLorean. Το αυτοκίνητον που το ‘Back to the Future’. Τζ̆αι μιλούμεν για κάτι που έγινεν την δεκαετίαν του ’80, που η ταινία ήταν το talk of the world, αφού είσ̆εν μόλις κυκλοφορήσει (1985). Εν’ λλίον πράμαν να σε παίρνει ο παπάς σου σχολείον με το DeLorean; 

Ο υπότιτλος τούτος, όμως, θα επροέβαλλεν μιαν πολλά περιορισμένην πραγματικότηταν για τον συνεντευξιαζόμενον μου, επομένως αποφάσισα να αυτό-λογοκριθώ, εξ’ ού τζ̆αι ο υπότιτλος που έβαλα τελικά.

Προτρέχω όμως. Πάμε πάλι.

Με τον Γιώργον Ανδριώτην εσυναντηθήκαμεν το πρωινόν του περασμένου Σαββάτου στο Swimming Birds, στην παλιάν πόλην. Όπως η πλειοψηφία, πλέον, των συνεντευξιαζομένων μου, ούτε τζ̆είνος πίνει Brandy Sour. Πάνω στην συνδιαλλαγήν μας για να διευθετήσουμεν την συνάντησην μας, αντί να τον έχω να πίννει μπύραν στο Χαράτσιν, εδέχτηκα να σπάσουμεν εντελώς το concept της συνέντευξης τζ̆αι να βρεθούμεν για πρωινόν καφέν. Φταίει το διπλωματικόν του background που με εκατάφερεν; Ίσως.

Έφτασα στο καφέ με το ποδηλατούιν μου. Επέρασα μέσα που τον Δημοτικόν Κήπον, έπιασα τον ποδηλατόδρομον της λεωφόρου Αιγύπτου, εκατέβηκα στην τάφρον της Πλατείας Ελευθερίας τζ̆αι εφκήκα πάνω προς το παλιόν Δημαρχείον. Εδιέσχισα την Ονασαγόρου, έπιασα τον δρόμον του (πρώην) Πίβο μπροστά που τα φυλάκια, εφκήκα στο CYens τζ̆αι που τζ̆ειαμαί εκατέληξα Swimming Birds. Εν’ μια απόλαυση η διαδρομή που τον Άγιον Ανδρέαν στην παλιάν πόλην, ειδικά άμαν εν δροσιά τζ̆αι η ατμόσφαιρα ολοκάθαρη.

Ο Γιώργος ήταν ήδη τζ̆ειαμαί τζ̆αι είσ̆εν  παραγγείλει τζ̆αι καφέδες. Καθούμαστεν στην πισινήν αυλήν, πάνω σε κάτι μακρόστενα ξύλινα τραπέζια. Είμαστεν μόνοι μας τζ̆αι στο βάθος μια γυναίκα θκιεβάζει το βιβλίον της. Ο Γιώργος τυλίει το τσιάρον του, ανάφκει το τζ̆αι ξεκινούμεν. 

Που τους Άγιους Ομολογητές στο Μουσκάτ

«Εγεννήθηκα στους Αγίους Ομολογητές, όρια με παλιόν Στρόβολον, τζ̆ειαμαί που εν’ ο Ερυθρός Σταυρός. Εν’ περιοχή που δύσκολα αποχωρίζουμαι, γιατί ο ποταμός κάμνει την διαφοράν. Έσ̆ει έναν δικόν του μικροκλίμαν, ειδικά το καλοτζ̆αίριν. Τζ̆αι γεωγραφικά, όμως. Είσαι κοντά που παντού. Εν εχρειάστηκα ταξίν ως τα 17 μου, που έκαμα φιλενάδαν στα προάστια.

Μόλις εσυμπλήρωσα έναν χρόνον ζωής επήαμεν στο Ομάν για τέσσερα χρόνια. Είσ̆εν έβρει δουλειάν ο παπάς μου ως μηχανικός σε μιαν εταιρείαν που εισήγαγεν αυτοκίνητα πολυτελείας.»

«Τι θυμάσαι που τα χρόνια στο Ομάν;», ρωτώ τον.  

«Έχω πολλά έντονες αναμνήσεις», λαλεί μου. «Είχαμεν έναν πολλά ωραίον σχολείον, το οποίον είσ̆εν τζ̆αι πισίναν. Έτσι εξεκίνησεν τζ̆αι η σχέση μου με το νερόν. Ήμασταν 80 μωρά στο σχολείον. Σκέφτου ότι μέσα της δεκαετίας του ’80 είσ̆εν 1030 Κυπραίους που εζούσαν στο Ομάν.»

Φκάλλει το τηλέφωνον του τζ̆αι δείχνει μου μιαν αναμνηστικήν φωτογραφίαν του σχολείου. Εν’ έναν ισόγειον ορθογώνιον χτίσμαν με θκυό παράθυρο δεξιά τζ̆ι αριστερά. Στην μέσην, μπροστά που την είσοδον, υψώννεται έναν τεράστιον δέντρον που μοιάζει με καρυθκιάν. Στα σκαλιά του σχολείου στέκουνται οι μαθητές τζ̆αι οι δασκάλοι τους. Μοιάζει μου πολλά κυπριακόν σκηνικόν. Αν δεν μου ελάλεν ότι εν’ φωτογραφία που το Ομάν, εν θα το εκαταλάβαιννα. 

«Εν’ που τα λλία σημεία του Μουσκάτ που είσ̆εν πράσινον, τζ̆αι νομίζω εν’ οι Κυπραίοι που το εφυτέψαν. Το Ομάν έσ̆ει έρημον, αλλά έσ̆ει τζ̆αι θαμνώδην βλάστησην τζ̆αι έσ̆ει τζ̆αι σημεία που εν’ όπως τες οάσεις. Οι πιο έντονες μου αναμνήσεις που τζ̆ειαμαί εν’ η θάλασσα, η πισίνα του σχολείου τζ̆αι οι συμμαθητές μου. Στην πορείαν έχασα επαφήν με τους παραπάνω, αλλά τα πρώτα τρία χρόνια που επιστρέψαμεν θυμούμαι ότι επηαίνναμεν Αργάκαν για διακοπές, που τζ̆ειαμαί εμείνισκεν τζ̆αι ο κολλητός που είχα στο Ομάν.»

Προσγείωση στην κυπριακήν πραγματικότηταν 

Λαλεί μου ότι το 1988 επιστρέψαν στην Κύπρον με την αδερφήν του τζ̆αι την μάμμαν του, ενώ ο παπάς του έμεινεν για ακόμα τρία χρόνια. Ρωτώ τον να μου πει πώς εβίωσεν τούτην την αλλαγήν.

«Εσημάδεψεν μας τούτη η αλλαγή. Η αδερφή μου εδυσκολεύτηκεν πολλά. Εγώ εν είχα σχεδόν καθόλου μνήμες που την Κύπρον, αλλά τουλάχιστον έκαμα τζ̆αι έναν χρόνον προδημοτικήν τζ̆αι έκαμα catch up. Όταν επιστρέψαμεν θυμούμαι ότι εβαρκούμουν πάρα πολλά. Στο Ομάν έφκαινα πιο εύκολα στην αυλή, δαμαί εμεινίσκαμεν σε πολυκατοικίαν. Έκαμνα τζ̆αι πολλά extra curricular activities μετά το σχολείον.

Επίσης η τηλεόραση είσ̆εν πολλά παραπάνω πράματα. Τζ̆αι οι σειρές οι αμερικάνικες οι καρα-80’s, όπως οι Night Riders τζ̆αι τα Mickey Mouse, ξέρω ‘γω, ευτυχώς εν ήταν ντουμπλαρισμένα, οπότε εποσκολιούμασταν. Αλλά η ειδοποιός διαφορά ήταν ότι στο Ομάν εν εδούλευκεν η μάνα μου. Όταν επιστρέψαμεν άνοιξεν δικόν της νηπιαγωγείον τζ̆αι εδούλευκεν πάρα πολλά. 

Ο παπάς μου έμεινεν στο Ομάν ως το ’91, που εξέσπασεν ο πρώτος πόλεμος στο Ιράκ. Για τρία χρόνια ήμασταν μόνον οι τρεις μας στην Κύπρον. Έρκετουν Χριστούγεννα, Πάσχαν, καλοτζ̆αίριν. Παρόλον που είχαμεν πολλά τεταμένην σχέσην με τον παπάν μου, ήταν έντονη η απουσία του τζ̆είνον το διάστημαν. Θυμούμαι να πιάνει κάποιος τηλέφωνον στο σπίτιν –ήταν ο ενοικιαστής του νηπιαγωγείου της μάνας μου νομίζω; – τζ̆αι εμοιάζαν πάρα πολλά οι φωνές τους τζ̆αι στην αρχήν εμίλουν του σάννα ήταν ο παπάς μου.»

Παρατηρώ τον ότι κοτσ̆ινίζει σαν μου διηγείται το περιστατικόν. Ρωτώ τον πώς τον επηρέασεν το γεγονός. Τι αποτύπωμαν άφηκεν πάνω του.

«Νομίζω στα τέλη της εφηβείας εφκήκεν μου, ναι. Ειδικά στες σχέσεις με το αντίθετον φύλον.» Εν επεκτείνεται. Έσ̆ει μιαν τάσην να μου μιλά μέσα που συμβάντα, μέσα που ιστορικά τζ̆αι οικογενειακά γεγονότα της εποχής παρά μέσα που τα συναισθήματα του για κάθε γεγονός. 

Παιδικά όνειρα τζ̆αι… Back to the Future

«Τι ήθελες να γίνεις όταν ήσουν μιτσής;», ρωτώ τον. 

«Στο Ομάν αρέσκαν μου πολλά τα αυτοκίνητα. Εκτεθήκαμεν σε υπέρ-πολυτελή αυτοκίνητα λόγω της δουλειάς του παπά μου. Αυτοκίνητα όπως Porsche, αλλά customized Porsche. Τζ̆αι με τούντα αυτοκίνητα επηαίνναμεν σχολείον. Ο παπάς μου οδηγούσεν τα τούτα τα αυτοκίνητα, που έρκουνταν στο γκαράζ για service. Ας πούμεν επήα σχολείον στο νηπιαγωγείον με DeLorean.» 

Κάμνω εικόναν το αυτοκίνητον που το ‘Back to the Future’ να παρκάρει μπροστά που το σχολείον. Να αννοίουν οι πόρτες ίσ̆ια πάνω τζ̆αι που μέσα να κατεβαίννει έναν… μωρόν τεσσάρων χρονών με την τσεντούαν του τζ̆αι την στολήν του σχολείου.

«Επομένως σε τζ̆είνην την φάσην ήθελα να γίνω μηχανικός. Μετά ήθελα να γίνω Ίκαρος. Αλλά εν είχα τες δεξιότητες που θα μπορούσαν να με πάρουν ως τζ̆ειαμαί. Ούτε τες φυσικές ικανότητες. Ο δρόμος μου εν θα με έφκαλλεν ποττέ τζ̆ειαμαί.» 

Σχολείον, αλάνες, μπάσκετ τζ̆αι ροκ

«Τι μαθητής ήσουν;», ρωτώ.

«Στο Λύκειον εδυσκολεύκουμουν να θκιαλέξω κλάδον μαθημάτων. Στο τέλος αναγκάστηκα τζ̆αι έβαλα μαθήματα για να έχω πολλές επιλογές. Εν ήξερα τι ήθελα να κάμω. Ήμουν σε φάσην σύγχυσης ως τον στρατόν. 

Η αδερφή μου εσπούδασεν Αρχαιολογίαν, έκαμεν τζ̆αι πτυχίον τζ̆αι διδακτορικόν με υποτροφίαν. Ένιωθα έναν ανταγωνισμόν, ευτυχώς όμως οι γονιοί μας εμεγαλώσαν μας αναγνωρίζοντας ότι είμαστεν πολλά διαφορετικά άτομα μεταξύν μας. Αλλά τζ̆αι μόνον το ότι η αδερφή μου ήξερεν τι ήθελεν, έκαμνεν με να νιώθω τούτην την πίεσην. Ήταν έναν commitment ζωής που εν ήμουν έτομος να κάμω. 

Είχα παραπάνω κλίσην στα κλασικά τα μαθήματα αλλά οι γονείς μου εθέλαν να μείνω στο πρακτικό. Εδεινοπάθησα ώσπου να φκω που τζ̆ειμέσα. Η τρίτη Λυκείου ήταν μαρτύριον.»

Ανάφκει ξανά το τσιάρον του, πίννει μιαν ρουφιξιάν. 

«Εν΄ έναν που τα πράματα που θα άλλασσα. Θα επερνούσα πολλά καλλύττερα αν εμείνισκα στο κλασικόν.» 

«Πώς έμοιαζεν ο Γιώργος τζ̆είνης της ηλικίας;», ρωτώ τον.

«Είχα σπόντες μαλλιά, γενικά όμως εν ακολουθούσα την τάσην της μόδας. Που τες πρώτες τάξεις του γυμνασίου εμπήκα σε μιαν σχέσην ζωής με την ροκ μουσικήν τζ̆αι έτσι εφορούσα ντζ̆ιν τζ̆αι φανέλλες ροκ συγκροτημάτων. Εν είχα ποττέ μακρύν μαλλίν ή σκουλαρίτζ̆ια. Εσύχναζα Καλά Καθούμενα, μετταλλάδικα, ροκάδικα, στο Καφεωδείον. Επηαίνναμεν στην Transit, που έπαιζεν ροκ κλασικόν αγγλικόν τζ̆αι ελληνικόν, τζ̆αι στην Reckless. Ήταν τα late 90’s. Η παρέα της γειτονιάς ακούαμεν ούλλοι heavy metal: Maiden, Metallica, thrash, Slayer, Megadeth.»

Ρωτώ τον πώς του ακούεται τούτη η μουσική σήμερα. 

«Πορώννουμαι με τον ίδιον τρόπον», λαλεί μου.  

«Επειδή παίζω τζ̆αι κιθάραν, εν’ τζ̆αι το artistic part που μου αρέσκει σε τούτην την μουσικήν. Άρκεψα να παίζω κιθάραν στα 13-14 μου. Έκαμνα πιάνον που ήμουν δημοτικόν – εγελάσαν μου – αλλά πάντα ήθελα να μάθω κιθάραν. Εμάθθαιννα μόνος μου ως τα 19 μου, που άρκεψα μαθήματα. Τότε εν ήμουν σε κάποιον συγκρότημαν. Τζ̆είνον το απωθημένον φκαίννει μου τωρά [γελά].

Τότε είχαμε έναν community σαν γειτονιά τζ̆αι επαίζαμεν μπάσκετ τζ̆αι επαίρναμεν τζ̆αι έναν φορητόν ράδιον τζ̆αι ακούαμεν τούτην την μουσικήν. Ούλλοι εξεκινήσαμεν πάνω-κάτω να μαθθαίννουμεν όργανα – οι παραπάνω κιθάραν – οπότε επαίζαμεν μαζίν τζ̆αι εμαθθαίνναμεν ο ένας που τον άλλον. Τότε έπαιζεν το ‘Jamming’ στην ΕΡΤ, με τον γνωστόν και πλέον καταδικαστέον Στάθην Παναγιωτόπουλλον, έπαιζεν RobertKamasa στο ράδιον. Εν΄ ίσως ο πιο ψαγμένος disc jockey στην Κύπρον. Έκαμνεν εκπομπήν στον Super τζ̆αι μετά στο ΡΙΚ για τριάντα χρόνια, που τες αρχές της δεκαετίας του ’90. Ηχογραφούσαμεν τες εκπομπές του, τζ̆αι έτσι εμαθθαίνναμεν πάρα πολλά πράματα τζ̆αι που τζ̆είνον. 

Εκάμναμεν επίσης ‘tape trading’ γιατί ήταν τζ̆αι 12 λίρες το CD τότε, ήταν ακριβά. Οπότε εγόραζεν κάποιος έναν τζ̆αι επηαίνναμεν σπίτιν του τζ̆αι ηχογραφούσαμεν το. Τες παραπάνω κασέττες έχασα τες κάπου δαμαί στα φυλάκια», λαλεί μου. Δείχνει μου προς την νεκράν ζώνην. «Έφκαλλα σκοπιάν τζ̆ειαμαί που θωρείς», λαλεί μου. «Στο φυλάκιον πάνω που την Πινέζαν».

Στρατός τζ̆αι πρώτη επαφή με δημοσιογραφία

Ζητώ του να αννοίξουμεν το κεφάλαιον του στρατού. «Πε μου την εμπειρίαν σου», λαλώ του.

«Ήταν πολλά δύσκολη η προσαρμογή στον στρατόν. Εν ήταν που τες πιο ωραίες εμπειρίες της ζωής μου, αλλά έχω τζ̆αι θετικές αναμνήσεις. Εν συμφωνώ ότι σκληραγωγείσαι, αλλά εν’ μια εμπειρία. Καταλαβαίννεις την ειρωνίαν τζ̆αι το παράλογον του να είσαι σε έναν σύστημαν με ιεραρχείαν. Άμαν το έσ̆ει τζ̆αι η δουλειάν σου ύστερα, υπενθυμίζεται σου συχνά τούτος ο παραλογισμός.» 

Ρωτώ τον πώς εβίωσεν τούτην την εγγύτηταν με το τουρκοκυπριακόν στοιχείον, τότε. «Άλλοι εσύρναν τους πέτρες», λαλεί μου, «εγώ ήμουν αδιάφορος». 

«Είχα φκει που έναν πολλά δεξιόν σχολείον, του Τζ̆ύκκου Β’, είχα έναν διοικητήν που μας έκαμνεν brainwashing κάθε μέρα, επομένως you sort of buy into it. Αλλά ο παπάς μου όμως εμίλαν μου συχνά για την σχέσην του με τους Τουρκοκύπριους. Μιαν ημέραν εκατέβηκεν μου ένας μιτσής μες την νεκράν τζ̆αι έκαμνεν μου νούμερα. Έμεινα τζ̆αι εθώρουν τον, τζ̆ι εγέλουν. Τι ήταν να έκαμνα;»

«Μέσα σε τούτον το σκηνικόν, πώς σου ήρτεν να σπουδάσεις δημοσιογραφίαν;» ρωτώ τον. 

«Εν με ενδιέφερεν ακόμα το πολιτικόν. Άρεσκεν μου τότε να θκιεβάζω μουσικά τζ̆αι πολιτιστικά περιοδικά. Classic Rock, Mojo, Fume, Total Guitar. Εγόραζα τα που το περίπτερον της Πλατείας Ελευθερίας, που εν υπάρχει πλέον. Εν’ το πολιτιστικόν κομμάτιν που με ετράβησεν στην αρχήν. Άρεσκεν μου να θκιεβάζω συνεντεύξεις, ιντρίγκαρεν με η ιδέα του να μπαίνει ο δημοσιογράφος στα παπούτσια του συνεντευξιαζόμενου.»

Σπουδές στο Cardiff: Και εγένετο πολιτική συνείδηση

Μιλά μου για τες σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Cardiff. Εξηγεί μου πώς που τα μουσικά περιοδικά εκατέληξεν να βλέπει την δημοσιογραφίαν ως κάτι πολλά πιο βαθύν.

«Στην πορείαν, όταν εξεκίνησα σπουδές δημοσιογραφίας στο Cardiff, αρέσαν μου πολλά τα μαθήματα σημειολογίας, πολιτικής επικοινωνίας, σύγχρονης παγκόσμιας ιστορίας τζ̆αι εμπήκα ακόμα παραπάνω μέσα στο νόημα», λαλεί μου.

«Συνειδητά έπιασα μιαν στάσην πιο κεντροαριστερήν εξαιτίας του Πανεπιστημίου μου. Γενικά ένιωθα να είμαι στο επίκεντρον πολιτικών εξελίξεων τζ̆αι η σχολή μου είσ̆εν πολλά critical leftist approach on media reporting. Ήταν τα χρόνια του δεύτερου πόλεμου στο Ιράκ. Ήρτα επίσης για πρώτην φοράν σε επαφήν με τον όρον ‘asylum seeker’ γιατί η πόλη του Cardiff ήταν πολλά πολυπολιτισμική, τζ̆αι γενικά εταυτίζουμουν με το σύνοικο στοιχείον της περιoχής. 

Έππεσα τζ̆αι θύμαν ρατσιστικής επίθεσης τζ̆ειαμαί. Μιαν φοράν ήμουν σε μιαν τοπικήν μπυραρίαν τζ̆αι έβλεπα μάππαν. Είσ̆εν μιαν παρέαν μεθυσμένων που ήταν απειλητικοί εναντίον μου. Τότε είσ̆εν πολλύν ρατσισμόν κατά των Πολωνών γιατί είχαν μόλις μπει στην ΕΕ τζ̆αι επηαίνναν πολλά στην Αγγλίαν για να δουλέψουν. Τούτοι ήταν τόσον ignorant που είδαν με ξένον τζ̆αι εσυμπεράναν ότι πρέπει να είμαι Πολωνός. Ήρτεν ο ένας, έκατσεν δίπλα μου τζ̆αι έκαμνεν μου επιθετικές ερωτήσεις για να μάθει πόθθεν είμαι. Στα πολλά-πολλά λαλώ του ‘είμαι που την Κύπρον, ποιον εν’ το πρόβλημαν σου;’. Λαλεί μου ‘έζησα Κύπρον, ήταν ο παπάς μου UN’. Λαλώ του ‘εσύ έζησες έσσω μου, έσ̆εις πρόβλημαν που ζω εγώ έσσω σου;’»

Επαγγελματική πορεία: ΠΟΛΙΤΗΣ – ΜΚΟ – Διπλωματία

Ζητώ του να μου μιλήσει λλίον για την εμπειρίαν του στην δημοσιογραφίαν.

«Στον ΠΟΛΙΤΗΣ είχα δουλέψει πιο παλιά στην αποθήκην σαν χαμάλης, επομένως είχα επαφήν με την εφημερίδαν. Ήταν σταδιακή η ανέλιξη μου, εξεκίνησα που το υπόγειον τζ̆αι ανελίχτηκα, κυριολεχτικά [γελά]. 

Τότε, το 2007, είσ̆εν πολλές εξελίξεις στην Κύπρον τζ̆ι εγώ έκαμνα ελεύθερον ρεπορτάζ. Ήταν το τέλος της διακυβέρνησης Παπαδόπουλου, εκοντεύκαν οι εκλογές του 2008, η δημοφιλία του Χριστόφκια τότε ήταν στα ύψη, επροέκυψεν η διάνοιξη του οδοφράγματος της Λήδρας, υπήρχεν έναν momentum στο Κυπριακόν.

Ήταν τα πρώτα χρόνια της ένταξης μας στην ΕΕ, το 2008 εμπήκαμεν στο Ευρώ. Είχα πάει αποστολήν στην Συρίαν τον Οκτώβριον του 2007, έζησα την χώραν πριν να διαλυθεί. I was witnessing history.

Ήξερα όμως ότι εν το πολλο-είχα. Εν είχα το σκουλούτζ̆ιν της δημοσιογραφίας.»

Διερωτούμαι πώς ήταν η εμπειρία του στον χώρον των ΜΚΟ. 

«Έσ̆ει  μιαν παθογένειαν ο χώρος των ΜΚΟ. Τα διοικητικά τους συμβούλια εν΄ σε εθελοντικήν βάσην που λειτουργούν. Οι υπάλληλοι των οργανισμών εν’ σε έναν συνεχές άγχος να φέρουν προγράμματα μέσα τζ̆αι αντιμετωπίζουν τζ̆αι δύσκολες συνθήκες εργασίας. Μέσα σε τούτον το context, πολλά εύκολα χάννεται το όραμαν ενός ΜΚΟ. Συνειδητά αποφάσισα να φύω, γιατί εν ήταν βιώσιμος χώρος για μέναν.» 

Αίσθηση του «ανήκειν» τζ̆αι αποχρώσεις της Αριστεράς

Παρατηρώ στον τρόπον που μου αναλύει τα δεδομένα της εποχής τζ̆είνης μιαν πολλά διεθνοποιημένην αντίληψην της ιστορίας. Η σκέψη του εν έσ̆ει σαν σημείον εκκίνησης της την Κύπρον. Σαν να ξεκινά που έναν πιο διευρυμένον σημείον για να καταλήξει τζ̆αι τζ̆ειαμαί. «Πιστεύκεις ότι εβοήθησεν στην ανάπτυξην τούτης της αντίληψης το ότι έζησες κάποια χρόνια στο Ομάν;» ρωτώ. 

«Ναι», λαλεί μου. «Τζ̆αι θα ήταν ακόμα πιο έντονον τούτον αν επήαιννα σε ιδιωτικόν σχολείον. Ένιωθα τούτον το χάσμαν με τους συνομήλικους μου. Στον στρατόν, που εγνώρισα τζ̆αι άτομα που ιδιωτικά, έσπασεν μέσα μου μια προκατάληψη που είχα εναντίον τους, ότι εν’ ούλλοι βαρετοί. Ένιωθα ότι είχαν παραπάνω διεθνείς γνώσεις τζ̆αι είχαμεν παραπάνω κοινά.»

Ρωτώ τον αν στην Κύπρον νιώθει την αίσθησην του «ανήκειν». Διά μου την εντύπωσην ότι ίσως να μεν το νιώθει πούποτε τούτον. «Νιώθεις να ζεις στο περιθώριον;» ρωτώ τον.

«Γενικά εν ταυτίζουμαι με ομάδες. Εν’ κομμάτιν του χαρακτήρα μου, έννεν πολιτική προσέγγιση των πραμάτων. Αν δεν ταυτίζουμαι με κάτι 100% εν θα συμβιβαστώ μαζίν του. Είμαι 40 χρονών τζ̆αι εν ανήκα ποττέ σε κόμμαν. Ενοχλεί με πολλά τούτον το tribal mentality που επικρατεί στην κυπριακήν κοινωνίαν. Το ‘wash my back, I’ll wash yours’ εν με εκφράζει. Εν’ δαμαί που βασίζεται το ‘κρύψε να περάσουμεν’ τζ̆αι εξαιτίας του εν κάμνουμεν εποικοδομητικήν κριτικήν σαν λαός. Που τούτην την άποψην ναι, ζω κάπως στο περιθώριον.» 

Βάλλω του την άσκησην διαχωρισμού Δεξιάς-Αριστεράς. Βάλλει την τζ̆ίζαν του τρία δάχτυλα αριστερά του κέντρου. Ρωτώ τον τι σημαίνει για τζ̆είνον Αριστερά. 

«Εκτιμώ το στοιχείον της ισότητας. Γενικά εν μου αρέσκει η αδικία. Αλλά αν βάλουμεν το κόκκινον ή το βαθύν κόκκινον ή το Ferrari κόκκινον σαν reference, είμαι αρτκετά ροζ για πολλούς.»

****