(Απόσπασμα)
Κάθομαι στο καφέ φορμάικα τραπέζι της κουζίνας και ετοιμάζομαι να προγευματίσω. Ο πρωινός ήλιος μού λούζει την πλάτη, και το σώμα μου, μέσα στη βαμβακερή μου ρόμπα, ζεσταίνεται γλυκά. Κάθομαι στην αγαπημένη μου θέση. Έχω τον νεροχύτη ακριβώς πίσω μου, με το ανατολικό άνοιγμα στον κήπο, και μπροστά μου ανοίγεται όλο το ισόγειο του σπιτιού. Απ’ εδώ που κάθομαι, μπορεί το μάτι μου να πέφτει ανεμπόδιστα στο αγαπημένο Steinway μου, που σοφά τοποθέτησα πριν από πενήντα-τρία χρόνια στη γωνία δίπλα από το τζάκι. Ούτε πολύ κοντά του, για να μην ξεκουρδίζεται όταν το τζάκι είναι αναμμένο, αλλά ούτε και πολύ μακριά, για να εξακολουθούν να ζεσταίνονται τα πόδια μου πάνω στα πετάλια όταν κάνω εξάσκηση.
Στον αγαπημένο μου ραδιοφωνικό σταθμό παίζει ο Γαλάζιος Δούναβης. Από τότε που μας άφησε ο άντρας μου, το ραδιόφωνο παραμένει ρυθμισμένο στην ίδια συχνότητα. Το μόνο που έχω να κάνω κάθε πρωί, κατεβαίνοντας τις ξύλινες σκάλες, είναι να το ανάψω, κι αυτόματα οι αγαπημένες μου κλασικές μελωδίες πλημμυρίζουν όλο το σπίτι. «Πολύ καλημέρα μας, κύριε Στράους», λέω και κόβω στα δύο το ακτινίδιο που έχω στο πιάτο μου. Φρούτα εποχής και πράσινο τσάι: το αγαπημένο μου πρωινό.
Πίνω μια γουλιά από το τσάι μου. Το φακελάκι είναι βουτηγμένο στο ζεστό νερό μετρημένα ακριβώς τρία λεπτάκια – ούτε δευτερόλεπτο περισσότερο. Διαφορετικά δεν υποφέρεται η γεύση του. Αναγκάζομαι και το ξαναφτιάχνω από την αρχή.
Κουνάω το μαχαίρι στον ρυθμό του βαλς και μουρμουρίζω τη μελωδία του καθώς μασάω λίγο από το ακτινίδιο. Στο μυαλό μου, πατάω νοερά τα αντίστοιχα πλήκτρα. Αναλογίζομαι πόσο τυχερή είμαι. Ζω μια όμορφη ζωή. Ο Θεός με προίκισε με ομορφιά και ταλέντο, παντρεύτηκα τον έρωτα των νεανικών μου χρόνων κι έζησα μαζί του πενήντα χρόνια προτού αποδημήσει εις Κύριον, υπήρξα καταξιωμένη πιανίστρια της κρατικής συμφωνικής ορχήστρας για σαράντα ολόκληρα χρόνια, έκανα έναν υπέρ-ταλαντούχο γιο, που ακολούθησε με ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία τα επαγγελματικά μου χνάρια, ζω σε ένα υπέροχο, ιδιόκτητο σπίτι, δεν έχω ανάγκη από καμία βοήθεια για να αυτοεξυπηρετηθώ και μέχρι χθες δεν είχα κανένα σοβαρό πρόβλημα υγείας.
Μέχρι σήμερα, δηλαδή. Γιατί το κουβάρι στο στήθος μου, μπορεί να μην είναι και τίποτα τελικά.
ΜΙΚΡΕΣ, ΚΑΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ 