Επιτρέψετε μου να σας απευθυνθώ μέσα που μιαν ιστορίαν – μιαν μικρήν, κακήν αν θέλετε, ιστορίαν. Τούτον που ξέρω να κάμνω καλύτερα.
Το 2012, εργάζουμουν στην Καθημερινή σαν δημοσιογράφος τζ̆αι παράλληλα έκαμνα διδακτορικό στες Πολιτικές Επιστήμες. Αν τυχόν διερωτάστε πώς τα κατάφερνα, εν τα εκατάφερνα. Στην ουσία ο πρώτος χρόνος του διδακτορικού μου επέρασεν χωρίς καμιάν ουσιαστικήν δουλειάν που πλευράς μου. Επομένως έπρεπεν αν πάρω μιαν απόφασην, αν άξιζεν να το συνεχίσω.
Προς αποζήτησην απαντήσεων τζ̆αι συμβουλών, εζήτησα να συναντήσω τον Γιάννη Παπαδάκη, Καθηγητήν της Σχολής ΚΠΕ του Πανεπιστημίου Κύπρου. Είχα μόλις θκιεβάσει το βιβλίο του “Echoes from the Dead Zone”, που ήταν βασισμένο στη δικήν του διατριβή. Ένιωθα ότι τζ̆είνος ίσως να μπορούσεν να με διαφωτίσει.
Όταν τον ερώτησα πώς ένιωθεν όταν έκαμνεν το διδακτορικόν του, η απάντηση του ήταν αποκαρδιωτική: «Ένιωθα ότι εν εμπορούσα να μεν το κάμω», είπεν μου. «Ότι εν είχα επιλογή». Τούτη ήταν η απάντηση που εχρειάζουμουν. Ήταν ξεκάθαρον τι έπρεπεν να κάμω. Το διδακτορικόν έννεν’ αυτοσκοπός, εσκέφτηκα. Τζ̆αι έτσι εσταμάτησα το.
Μιαν δεκαετία αργότερα τζ̆αι κάποιους μήνες μετά που εγέννησα την κόρη μου (έννεν’ δαμαί πόψε γιατί όποτε της πω ότι έγραψα βιβλίον αποκαλεί με «ατακτούλα» τζαι απειλεί να με συλλάβει – φαντάζεστε τι θα έκαμνεν αν ήταν μαζί μας), έγινεν η σύλληψη της πλοκής του βιβλίου που παρουσιάζουμεν πόψε. Τζ̆αι που τότε, εν ησύχασα ώσπου να το γράψω.
Εμπήκα στη θέσην του Παπαδάκη τζ̆αι ένιωσα στο πετσίν μου ακριβώς τζ̆είνον που εννοούσεν.
Οι συνθήκες ήταν αντίξοες – ήμουν νέα μητέρα τζ̆αι έβλεπα τα ούλλα να αλλάσσουν γύρω μου, μέσα μου, πάνω μου. Επιπλέον, ήμουν νέα – δυνάμει – συγγραφέας. Η σύγκριση τζ̆αι μόνον με ούλλους τζ̆αι ούλλες τες συγγραφείς που ξέρω τζ̆αι αγαπώ επαρέλυεν με τζ̆αι σε κάποιον βαθμόν εξακολουθεί να με παραλύει, να με γεμίζει με αμφιβολίες τζ̆αι εν τέλει να μου διαστρέφει τη λογοτεχνική «φωνή» μου. Παρ’ όλαυτά εν επτοήθηκα. Τούτην την ιστορίαν έπρεπεν να την πω, αλλιώς κάτι ήταν να σπάσει μέσα μου.
Η συγγραφέας Αν Πάτσετ, είπεν σε μιαν συνέντευξην της: «Κανείς δεν γράφει ένα μυθιστόρημα που κάνει για όλους. Γράφεις το καλύτερο μυθιστόρημα που μπορείς να γράψεις για τα πράγματα που έχουν σημασία για σένα». Τούτον έκαμα.
Είμαι σίουρη ότι εν θα αρέσει σε ούλλους που έννα το θκιεβάσουν, αλλά είμαι εκατόν τοις εκατόν σίουρη ότι εν’ το καλλύτερον μυθιστόρημαν που εμπορούσα να γράψω εγώ, για τούτα που έχουν σημασία για μένα:
- Για το δικαίωμα της καθεμιάς τζ̆αι του καθένα να ορίζει με απόλυτην ελευθερίαν το πώς θέλει να πορευτεί στη ζωήν του.
- Για την αξίαν της μετριοπάθειας, του σεβασμού, της ψυχραιμίας τζ̆αι της ενσυναίσθησης, όταν γύρω μας ο κόσμος ριζοσπαστικοποιείται προς το χειρότερο. Πριν είκοσι χρόνια ήταν το Σχέδιο Ανάν, σήμερα εν’ η κανονικοποίηση του φασισμού, η γενοκτονία των Παλαιστινίων, η υπονόμευση της ανθρώπινης ζωής μέσα που το πρίσμαν του μεταναστευτικού.
- Για την μαγεία τζ̆αι τη σκοτεινιά του χώρου της δημοσιογραφίας τζ̆αι της πολιτικής.
- Για τες πολλαπλές όψεις της αλήθειας.
Ευχαριστώ τη Μαρίνα, τη Νάσια τζαι την Ευδοκία, που είδαν την ίδια μαγεία στην ιστορία, που ένιωσα τζ̆ι εγώ, τζ̆αι εμεταφέραν την σ’ εσάς με τον πιο όμορφον τζ̆αι εύγλωττον τρόπον που θα μπορούσα να περιμένω.
Ευχαριστώ τους δημοσιογράφους για τις συνεντεύξεις που μου παραχώρησαν τζ̆αι τις ιστορίες που μου εκμυστηρεύτηκαν. Καλυμμένες με έναν πέπλον μυθοπλασίας, ήβραν την θέσην τους μέσα στο βιβλίο.
Ευχαριστώ τη Δρα τζ̆αι φίλη Νικολέττα Δημητρίου για την καθοδήγηση, τες συμβουλές τζ̆αι τον χρόνο που αφιέρωσε στο βιβλίο. Αν δεν ήταν η ίδια τζ̆αι τα μαθήματα δημιουργικής γραφής της ίσως να μεν εγράφετουν ποττέ το βιβλίο. Ο χαρακτήρας της Ήβης εγεννήθηκεν δαμαί που εμαζευτήκαμεν σήμερα, στο Σπίτι της Συνεργασίας, το 2016, στο πλαίσιον των σεμιναρίων δημιουργικής γραφής της.
Ευχαριστώ ούλλους τους φίλους που μου εκάμαν σχόλια πάνω στα πρώτα προσχέδια χωρίς να μου κόφκουν τα φτερά μου.
Ευχαριστώ που βάθους καρδιάς την Κατερίνα Ατταλίδου για την υπέροχην υδατογραφία που κοσμεί το εξώφυλλο. Όι πως εν’ δικόν μου, αλλά νομίζω εν’ το αγαπημένον μου εξώφυλλον βιβλίου μέχρι στιγμής.
Ευχαριστώ τους γονείς μου για την πρακτική βοήθεια στην έκδοση του βιβλίου τζ̆αι θέλω να σταθώ σε τούτο γιατί εν’ σημαντικό:
Αν δεν είχα την οικονομικήν τους στήριξη τζ̆αι αν δεν έκαμνα δύο δουλειές στο πλάι, μαζί με την κύρια δουλειά μου, εν θα σας επαρουσίαζα βιβλίον πόψε.
Αν θέλουμεν η Λογοτεχνία να έσ̆ει χώρο για ιστορίες τζ̆αι ηρωίδες του περιθωρίου, τότε οφείλουμεν να μεν την κατοχυρώσουμε ως αστικό προνόμιο. Τούτην τη στιγμή, τούτον είναι η Λογοτεχνία, τουλάχιστον σε Κύπρο τζ̆αι Ελλάδα.
Εύχομαι η Ήβη να σας συμπαρασύρει στην περιπέτειαν της τζ̆αι να σας κάμει, έστω για μια φευγαλέα στιγμή, να αμφιβάλετε για τις πιο απόλυτες σας αλήθειες.
Ευχαριστώ.
Υστερόγραφο: A huge thank-you is due to the person who supports every dream I have, big or small; to the person who loves me exactly for who I am: the person that keeps urging me to reach my full potential and does not fit in any of the patriarchal roles of a partner, a husband, a friend and a father.
ΜΙΚΡΕΣ, ΚΑΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ 