Πότε εν’ που ξεκίνησεν
τούτον το καλοτζ̆αίριν,
ούτε που αθθυμούμαι.
Ήταν Απρίλης άραγε;
Πάντως φέτος Άννοιξην
με ένωσα με είδα.
Τα άνθη του γιασεμιού μου
ίσ̆ια που τα μυρίστηκα
πριν να τα κάψει η πυρά.
Άμπα τζ̆ι εν’ το περσινόν ακόμα;
Εν ετέλειωσεν ποττέ,
θαρκούμαι, τζ̆είνον το καλοτζ̆αίριν.
Φκαίννεις έξω, κρούζει σε·
μεινίσκεις μέσα, μαρανίσκεις.
Εν έσ̆ει γοητείαν πκιον.
Ποθώ να νιώσω την δροσ̆ιάν,
τζ̆είνην που φέρνει έμπνευσην,
που σε αναστατώννει.
Είπες μου πριν χρόνια
«Εν θα μπορούμεν να ζούμεν
δαμέσα δα σε λλίον, να με θυμηθείς».
Εγέλασα, ήβρα το χαζό.
Το ‘δαμέσα δα’ ουδέποτε μου
το θεώρησα μεταβλητή.
Με τα λάθη του τζ̆αι τα σωστά,
δαμέσα δα έθελα πάντα
να τη ζήσω τη ζωήν μου.
Φέτος σκέφτουμαι τα λόγια σου,
τζ̆αι εν μπορώ, ανατρισ̆ιάζω.
Το ‘σε λλίον’ εν’ το τωρά.
Τζ̆ι εν είμαι έτοιμη, ακόμα.
ΜΙΚΡΕΣ, ΚΑΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ 