Ήμουν αέρας πάντα

Ένας πρώην κάποτε είπεν μου «είσαι όπως το τρένον υψηλής ταχύτητας. Μπορείς να πηαίννεις σούππερ γλήορα, αλλά για να καταφέρεις να μεν φάεις τα μούτρα σου έσ̆εις ανάγκην που ράγες για να κατευθύνουν την πορείαν σου».

Όταν επρωτοάκουσα τούτην την κουβέντα ένιωσα ότι τόσα χρόνια εζούσα μες τα σκοτεινά τζ̆αι ξαφνικά είδα το φως το αληθινόν. Πώς εν το είχα σκεφτεί ποττέ;

Πράγματι, (λαλούσιν πως) είμαι έξυπνον πλάσμαν, έχω γνώσεις επί του αντικειμένου μου, είμαι ικανή σε τούτον που κάμνω, έχω καλλιτεχνικές δεξιότητες τζ̆αι αρκετά ανεπτυγμένην συναισθηματικήν νοημοσύνην.

Ωστόσο ως τα τριάντα μου αν με ερωτούσες τι θέλω να κάμω στη ζωή μου εν θα μπορούσα να σου απαντήσω. Θα μπορούσα να σου πω τι δεν θα ήθελα να κάμω τζ̆αι συνήθως ήταν πράματα που είχα ήδη δοκιμάσει πιστεύκοντας ότι μπορεί να τα θελήσω, μόνον τζ̆αι μόνον για να διαψευστώ στο τέλος. Το μόνον σίουρον συμπέρασμαν που μου εμείνισκεν που τούτον το επαναλαμβαννόμενον μοτίβον ήταν το πολλά απλόν: για να μεν βρίσκω τι θέλω, σημαίνει κάτι εν πηαίννει καλά με την περίπτωσην μου.

Ήταν τέλη καλοκαιριού του ‘12 όταν άκουσα τούτην την κουβένταν. Εκαθούμασταν με τούτον τον γκόμενον στα Χαλαρά κάτω στην πλατείαν της Φανερωμένης τζ̆αι επροσπαθούσεν να με βοηθήσει να αξιολογήσω τες επιλογές που είχα για να αλλάξω δουλειάν. 

Οι δουλειές μου, τότε, ήταν όπως τες σχέσεις που έκαμνα. Εβασίζουνταν τζ̆αι τούτες πάνω στην ίδιαν αφαιρετικήν προσέγγισην: δοκιμάζω για να δω αν τελικά ούτε τούτην την θέλω, για να φτάσω, σκαρτάροντας, πιο κοντά σε τζ̆είνην που θέλω πραγματικά.

Τελικά τζ̆αι τον γκόμενο – όπως τζ̆αι την δουλειάν – εσκάρταρα τον γιατί εκατάλαβα ότι τελικά εν τον ήθελα τζ̆αι απλώς επιβεβαίωσα για άλλην μιαν φοράν ότι εν’ εγώ που έχω το πρόβλημαν. Τόσοι τζ̆αι τόσοι σιδηρόδρομοι απλώννουνται μπροστά μου, καλώντας με να ξεδιπλώσω τα προσόντα μου τζ̆ι εγώ επιμένω να πηαίννω off road. Μάλλον έχω αλλεργίαν στην μονιμότηταν ή εν είμαι προγραμματισμένη να αγαπώ πραγματικά τζ̆αι να αφοσιώννουμαι σε κάτι ή σε κάποιον, εσυμπέρανα. 

Αλλά την κουβένταν τούτην που μου είπεν εκράτησα την τζ̆αι επίστεψα την ευλαβικά για παραπάνω που μιαν δεκαετίαν. Πράγματι, ένιωθα ότι ευδοκιμούσα μέσα σε συνθήκες πλήρους σταθερότητας, γενικά εν είμαι καθόλου risk taker τζ̆αι η ιδέα του ρίσκου που μόνη της, μαζίν με την αβεβαιότηταν που εμπεριέχει εν’ ικανή να με «παγώσει».

Τες προάλλες εκαθούμασταν με τον άντραν τζ̆αι την κόρην μου τζ̆αι ετρώαμεν. Κάτι εσυζητούσαμεν για δουλειές. Στήννει δικήν του επιχείρησην τζ̆αι γενικά λατρεύκει να πειραματίζεται, συχνά καταλήγοντας σε νέες εφευρέσεις τζ̆αι μεθόδους που δικαίως τον καθιστούν top σε τούτον που κάμνει, δηλαδή στην παραγωγήν φαρμακευτικού ελαιολάδου (που εχρίστηκεν μάλιστα το πιο υγιεινόν στον κόσμον, true story).

Πάνω στην κουβένταν κάτι επήεν να μου πει, πάνω-κάτω ότι τζ̆ι εγώ αν έκαμνα κάτι δικόν μου θα επετούσα. Κάποτε είχα μιαν ιδέαν να στήσω έναν agency για προώθησην της ηθικής επικοινωνίας τζ̆αι της επικοινωνίας που στόχον έσ̆ει την θετικήν επίδρασην στην κοινωνίαν. Θα ήταν ΜΚΟ τζ̆αι βασικός της στόχος θα ήταν να προσφέρει αφιλοκερδώς expertise τζ̆αι υπηρεσίες επικοινωνίας σε άλλες ΜΚΟ, που συμβάλλουν στην κοινωνική αλλαγή. Βέβαια έμεινεν στα χαρτιά.

Τζ̆αι είπα του τούτην την ίδιαν κουβένταν: «ξέρεις, κάποτε ένας πρώην μου είπεν μου…» το και το.

“This if freaking bullshit”, λαλεί μου. Χαζίριν να μεν καταφέρω να καταπιώ τη μπουκιά μου. 

«Τι εννοείς;», ερώτησα με ψυχραιμίαν. Τούτη η μικρή σοφία που εθεωρούσα κεχτημένην εν’ ο λόγος που τόσα χρόνια έπαιξα το συντηρητικά στες δουλειές μου τζ̆αι εν έγινα ποττέ, για παράδειγμαν, αυτοεργοδούμενη. Αλλά τζ̆αι στην προσωπικήν μου ζωήν τούτον επίστευκα: αφού εγώ εν ξέρω ποιον θέλω, ας αφήσω τζ̆είνον τον κάποιον να με επιλέξει. Ως την στιγμήν που αποφάσισα να μείνω μόνη μου απλώς ακολουθούσα μιαν πορείαν που επίστευκα ότι κάποιος άλλος πρέπει να μου προτείνει.

“I believe you are the smartest person I know”, συνεχίζει, “without any railways needed to define your path. I mean, did you have a boss who assigned you with the task to write your book?”

«Όι», απαντώ του αποσβολωμένη. «Όι, εν είχα.» Τζ̆αι θεωρώ το το μεγαλλύττερον μου κατόρθωμαν. 

Κκιάορκασσου, έσ̆ει δίκαιον ο Γάλλος, εσκέφτηκα. Τούτος εν’ τζ̆αι ο μοναδικός άντρας που εν εθκιάλεξα αφαιρετικά, εντωμεταξύν, αν λαλεί κάτι. Ήρτεν στην ζωήν μου τζ̆αι με απόλυτη συνειδητότηταν άννοιξα του να μπει όταν έμαθα καλά την αξίαν μου τζ̆αι όταν ένιωσα – επιτέλους – ότι προτιμώ να ζήσω μόνη μου ευτυχισμένη παρά να συμβιβαστώ με κάποιαν σχέσην που εν με γεμώννει. 

“The person who told you that, was just another person who wanted you to move on a path they so badly wanted to build for you”, λαλεί. “But, once again, you chose your own.”

Ακούοντας το τούτον το τελευταίον, τα μμάθκια μου εγεμώσαν. Το πώς εν εκατέληξα με εναν που τούτους που εθέλαν σ̆σ̆ιου τζ̆αι καλά να προσδιορίσουν την πορείαν μου, τζ̆αι που εν τέλει αποδειχτήκασιν πιο τοξικοί τζ̆αι που τοξικά απόβλητα, ένας θεός το ξέρει, αλήθκεια. 

Έπια του το σέριν του. “You are the best-case scenario that my life could have turned into”, είπα του. Τζαι το πιο ωραίον εν’ ότι εγώ το εθκιάλεξα. Έσ̆ει που τζ̆είνην την ώραν, νιώθω ότι μέσα μου κάτι άλλαξεν.

Αυτοεργοδοτούμενη μπορεί να μεν γίνω – εξακολουθεί να με φοβίζει η αβεβαιότητα- αλλά, τα γέριμα, τούτον ακριβώς θέλω να κρατήσω για τον νέον χρόνον:

Ότι εγώ τρένον εν ήμουν ποττέ. Ήμουν αέρας πάντα. Τζ̆αι εν’ εγώ – άτε τζ̆αι οι κανόνες της φύσης που εν ελέγχω – που ορίζω την ταχύτηταν τζ̆αι την πορείαν που θέλω να ακολουθήσω σε τούτην τη ζωήν.