Εις μνήμην

Κοντεύει η Άνοιξη μαμά; Δεν θα κάνει πια κρύο;

Έρχεται αγάπη μου. Σ’ το υπόσχομαι, είναι κοντά.

Θα ‘χουμε τα παράθυρα ανοιχτά; Δεν θα κρυώνω, μαμά; Θα μπαίνει μέσα δροσερό το αεράκι;

Δροσερό, καθαρό αεράκι και ευωδιά λεμονανθών. Θα δεις, σου δίνω τον λόγο μου.

Θα λάμπει ζεστός ο ήλιος από πάνω μας, μαμά; Δεν θα παγώνω όταν ντύνομαι το πρωί για το σχολείο;

Θα είν’ ο κόσμος ζωγραφιά. Θα ‘χεις ξεχάσει κρύο τι θα πει, θα μας χαμογελά η πλάση. Έχει πάει όμως αργά.

Έτσι θα κοιμηθούμε απόψε, μαμά; Αγκαλιά η οικογένεια όλη;

Μέχρι να μας βρει η Άνοιξη, αγάπη μου. Δεν είναι μακριά. Σ’ αγαπώ, κοιμήσου τώρα.

    Στη μνήμη του Bassem, της Μαρίας και των τριών τους παιδιών, που κάηκαν στο σπίτι τους στην προσπάθειά τους να ζεσταθούν με ηλεκτρική σόμπα.
    Άγνωστο's avatar

    Συντάκτης: Χαρά Ζυμαρά

    Γράφω τις ιστορίες μου, τις διαβάζω και τις ξαναδιαβάζω, τις αφήνω, τις ξεχνώ, γράφω άλλες, κι όταν μου στερέψει η έμπνευση πάω πίσω και τις ξαναδιαβάζω απ’ την αρχή. Μου θυμίζουν ποια ήμουν όταν τις έγραφα, τι έμαθα από αυτές και τι να βελτιώσω στις επόμενες, αλλά πάνω απ’ όλα τι να βελτιώσω στον εαυτό μου. Πολλές φορές με κρατούν δέσμιά τους μέχρι να μπορέσω να τις αφήσω πίσω μου ξανά για να εφεύρω άλλες, και μαζί, τον ίδιο μου τον εαυτό. Γράφω τις σκέψεις μου για να ελαφρύνω το μυαλό μου και να ανακτήσω τις ισορροπίες μου ξανά. Σαν μικρές ιστορίες, αλλά χωρίς την προσδοκία να είναι καλές. Συνεχίζω να γράφω τις μικρές, κακές μου ιστορίες, για να μπορώ να υπάρχω εν ειρήνη. Κι όσο γράφω σημαίνει ότι ακόμα την ψάχνω, και δεν είμαι καν σίγουρη πως θέλω να τη βρω.

    Σχολιάστε