Λαλούσιν πως ο άθρωπος
εν’ καμωμένος που πηλόν.
Που χώμαν, νερόν τζ̆ι αέραν.
Το χώμαν εν’ το σώμαν του
τζ̆αι το νερόν η σκέψη.
Μα ο αέρας εν’ η ψυσ̆ή.
Τζ̆αι η ψυσή εν’ τραούδιν.
Λαλεί μόνον αλήθκειες,
ξορκίζει βάσανα, διά σοφίαν.
Τζ̆ι άμαν πάλε χώμαν γίν’ ο άθρωπος,
Τζ̆αι σταματήσ’ η σκέψη
ο αέρας πάλ’ έν’ να φυσά.
Σε κάθε στίχον τζ̆αι στροφήν,
σε κάθε μελωδίαν.
Τούτη έν’ η αθανασία.
Το ποίημαν τούτον εγράφτηκεν με αφορμήν την σειράν παραστάσεων της χορωδίας Amalgamation ΠΗΛΟΣ – CLAY, που ολοκληρώνεται στις 17/5/25 με δύο παραστάσεις στην Λεμεσό. Στο κοινό των συναυλιών δίνεται μια σειρά που καρτ-ποστάλ με φωτογραφίες της χορωδίας. Σε μιαν που τούτες τες καρτ ποστάλ φιλοξενείται τζαι το ποίημαν στα Ελληνικά τζαι στα Αγγλικά, σε μιαν υπέροχην μετάφρασην της Μυρτώς Αριστείδου.
ΜΙΚΡΕΣ, ΚΑΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ 