Δυο βιβλία με μικρά διηγήματα από δυο τεράστιες κυρίες της Λογοτεχνίας. Το ένα κρύο σαν την Ανταρκτική:
«Το νερό είναι πιο κρύο κι από τα διαλυμένα όνειρα. Σκουπίζεται για να στεγνώσει, και ντύνεται, αργά, βάζει ένα πράσινο φόρεμα, κλείνει το κούμπωμα ενός πλατινέ κολιέ που φορά στον λαιμό της. Σκύβει και δένει τα κορδόνια στα μαύρα ίσια της παπούτσια, γνωρίζοντας καλά ότι αν αυτή η μέρα φτάσει στο τέλος της, τίποτα δεν θα ‘ναι το ίδιο.»
(Αγάπη μες στα αγριόχορτα)
Το άλλο καυτό, σαν τεκμήριο ενοχής ενός στυγερού εγκλήματος:
«Η λαίδη Γκρέιλ ήταν ανήσυχη. Από τη στιγμή που επιβιβάστηκε στο ποταμόπλοιο Φαγιούμ παραπονιόταν για όλα. Δεν της άρεσε η καμπίνα της. Άντεχε τον πρωινό ήλιο αλλά όχι τον μεσημεριανό. […] Ο κύριος Πάρκερ Πάιν σκούπισε το μέτωπό του. Μόλις είχε επιστρέψει από μια επίσκεψη στον ναό στα Δένδερα. Θεωρούσε ότι η σιλουέτα του ήταν ακατάλληλη για να καβαλικεύει γαϊδούρια. Ετοιμαζόταν να βγάλει το κολάρο του όταν του τράβηξε την προσοχή ένα σημείωμα στερεωμένο πάνω στην τουαλέτα.»
(Έγκλημα στον Νείλο)
Τα διαβάζω εναλλάξ, όπως θα βουτούσα στην παγωμένη θάλασσα για να ξαπλώσω έπειτα κάτω από τον ήλιο μέχρι να έχει εξατμιστεί και η τελευταία σταγόνα του αρμυρού νερού από το δέρμα μου, κάνοντάς με να θέλω να κάνω το ίδιο ξανά και ξανά, ώσπου η νύχτα να με βρει γλυκά αποκαμωμένη.
Τα διαβάζω κοιτώντας πάνω απ’ τις σελίδες την κόρη μου να δροσίζεται στη μικρή της πισινούλα και αυτό μου είναι αρκετό.
Κύπρος, Κατακλυσμός 2025, εν αναμονή των αποτελεσμάτων των Λογοτεχνικών βραβείων του περιοδικού Αναγνώστης.
ΜΙΚΡΕΣ, ΚΑΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ 