Συνέντευξη στον Αντώνη Γεωργίου, για την εφημερίδα Η Χαραυγή

Χάρτης νέων ταξιδιών, 10 Αυγούστου 2025

Συγγραφείς παρουσιάζουν το καινούργιο βιβλίο τους

Πώς θα περιγράφατε το βιβλίο σας σε κάποιον που το ακούει για πρώτη φορά;

Πρόκειται για μια ιστορία μυστηρίου με κωμικά στοιχεία, που στόχο έχει να εξερευνήσει το πώς οι προκαταλήψεις μπορούν να μας τυφλώσουν απέναντι στην αλήθεια που βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας. Η πλοκή έχει ως εξής: όταν η Αργυρούλα Μονέτα πεθαίνει σε ηλικία 80 ετών, τα λιγοστά μέλη της οικογένειάς της συγκεντρώνονται προσδοκώντας μια απλή ανάγνωση της διαθήκης της. Αντ’ αυτού, βρίσκονται παγιδευμένα σ’ ένα περίπλοκο δίκτυο αποκαλύψεων, που τα αναγκάζει να αμφισβητήσουν όλα όσα νόμιζαν πως ήξεραν για τη γυναίκα που αντιμετώπιζαν ως μια κακότροπη, απόμακρη γεροντοκόρη. Μέσα σε τρεις μέρες -από την Κυριακή που τη βρίσκουν νεκρή, μέχρι την ανάγνωση της διαθήκης της την Τρίτη μετά την κηδεία- μακροχρόνια οικογενειακά μυστικά αρχίζουν να ξετυλίγονται το ένα μετά το άλλο. Η ιστορία διαδραματίζεται στο φανταστικό νησί της Αμμονήσου.

Πρόκειται για μια ιστορία μυστηρίου με κωμικά στοιχεία, που στόχο έχει να εξερευνήσει το πώς οι προκαταλήψεις μπορούν να μας τυφλώσουν

Ποια ήταν η αφορμή που σας οδήγησε στη συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου;

Αφορμή για τη συγγραφή του βιβλίου στάθηκε η απορία μου κατά πόσο στ’ αλήθεια προσπαθούμε να καταλάβουμε τους ανθρώπους που η κοινωνία τόσο εύκολα εξοστρακίζει ή απορρίπτει βάζοντάς τους ταμπέλες όπως «γεροντοκόρη» ή «γεροξεκούτης». Η απορία αυτή προέκυψε από τη συναναστροφή μου με ένα υπαρκτό πρόσωπο, που ζει κι αυτό ένα περίπου όπως η Αργυρούλα. Ήθελα με αυτή την ιστορία να του αποτίσω έναν φόρο τιμής, προσπαθώντας να τον καταλάβω.

Τι σημαίνει για εσάς ο τίτλος και πώς συνομιλεί με το περιεχόμενο του βιβλίου;

Ο τίτλος «Η Αργυρούλα Μονέτα δεν θα λείψει σε κανέναν» είναι ομολογουμένως αρκετά ιντριγκαδόρικος κι αυτό γιατί ήθελα να λειτουργεί σαν «κράχτης», προκαλώντας τον ενδιαφέρον των αναγνωστών να μάθουν την ιστορία μιας αντι-ηρωίδας. Ήθελα να προκαλεί αμέσως το ερώτημα «γιατί;» και μια ενστικτώδη ανάγκη για επαλήθευση: όντως δεν θα λείψει σε κανέναν αυτή η γριά;

Υπάρχουν συγκεκριμένες επιρροές ή αναφορές – λογοτεχνικές, καλλιτεχνικές, προσωπικές – που διαμόρφωσαν το ύφος και το περιεχόμενο του βιβλίου; 

Βρίσκω ότι πάντα επηρεάζουν το γράψιμό μου τα βιβλία που διαβάζω τη δεδομένη περίοδο. Είτε επειδή έτυχε να τα διαβάζω τότε, είτε επειδή θεώρησα ότι το περιεχόμενό τους μπορεί να με βοηθήσει στη διαδικασία της συγγραφής. Όταν έγραφα την ιστορία αυτή διάβαζα Λούσι Φόλεϊ (Το Καταφύγιο, Η Λίστα, Το Διαμέρισμα στο Παρίσι). Από αυτήν εμπνεύστηκα, για παράδειγμα, την πολυπρόσωπη και ενεστωτική αφήγηση, καθώς θεώρησα ότι βοηθά να δομηθεί μια πολύπλευρη εικόνα για έναν μυστήριο και δύσκολο χαρακτήρα όπως η Αργυρούλα, χωρίς να λείπει η δράση και ο διάλογος.

Πώς βλέπετε το βιβλίο σας να εντάσσεται ή να συνομιλεί με την κυπριακή λογοτεχνία;

Αν και η ιστορία δεν παραπέμπει ευθέως στην Κύπρο και είναι γραμμένη στην κοινή νεοελληνική, δεν παύει να είναι προϊόν μιας κύπριας λογοτέχνη κι επομένως δεν συνομιλεί μόνο, αλλά αποτελεί εν γένει κυπριακή λογοτεχνία. Θεωρώ ότι η κυπριακή λογοτεχνία δεν εξαντλείται σε εκείνην που αφορά άμεσα το νησί μας ή την ιστορία του. Η λογοτεχνία του νησιού μας οφείλει να καταπιάνεται και με πανανθρώπινες αξίες, όπως αυτές της συμπερίληψης και της αποδοχής, να πειραματίζεται, να βγαίνει δίχως ανασφάλεια εκτός συνόρων και να «συνομιλεί» χωρίς κανένα σύνδρομο κατωτερότητας με τη λογοτεχνία της ανθρωπότητας ολάκερης.

«Όντως δεν θα λείψει σε κανέναν αυτή η γριά;»

Αντιμετωπίσατε κάποια πρόκληση στη συγγραφή αυτού του βιβλίου που δεν είχατε συναντήσει σε προηγούμενα έργα σας;

Κατά την αφήγηση της ιστορίας δίνεται το προσκήνιο σε πέντε διαφορετικούς ήρωες, οι οποίοι καθιστούνται, με τον τρόπο αυτό, όλοι κεντρικοί. Αυτή ήταν πράγματι μια πρωτοφανής πρόκληση για μένα, καθώς οι πέντε διαφορετικές αφηγηματικές φωνές έπρεπε να είναι εξίσου πειστικές και δουλεμένες ως προς το ύφος, τη χρήση της γλώσσας και το διακύβευμά τους σ’ αυτή την ιστορία.

Τι θα θέλατε να κρατήσει ο αναγνώστης από το βιβλίο σας, τι κρατάτε εσείς από αυτό;   

Πως οι άνθρωποι σπάνια είναι αυτό που νομίζουμε. Είναι αυτό που θα κρατήσω κι εγώ, μαζί με την απόλαυση που ένιωθα καθώς έγραφα την ιστορία. Ίσως κι ότι τα μεγάλα νοήματα και οι αξίες δεν προϋποθέτουν πομπώδεις διακηρύξεις, σοβαροφανή γλώσσα και διδακτισμούς. Πολλές φορές το χιούμορ – και μια καλή πλοκή στην περίπτωση της λογοτεχνίας – μπορεί να είναι αρκετά για να τα πρεσβεύσουν.