Συντάκτης: Χαρά Ζυμαρά

Μεγάλες ιστορίες δεν μπορώ να γράψω, γιατί δεν τα πάω καλά με την πλοκή. Μου αρέσουν άλλωστε οι μικρές ιστορίες, που αφήνουν τη φαντασία να τις συνεχίσει νοερά και δεν βαραίνουν τον νου. Μαζεύω σκόρπιες ιστορίες στα σημειωματάριά μου, πάντοτε με ημερομηνία αλλά ποτέ συμμαζεμένα και ταξινομημένα. Γράφω σε πολλά σημειωματάρια ταυτόχρονα, τα αφήνω μισο-γεμάτα και παίρνω άλλα, ή έχω ένα στο σπίτι κι ένα πάντα στην τσάντα μου, για έκτακτες περιπτώσεις, οπότε οι ιστορίες μου διαμοιράζονται σ’ αυτά και σε τόσα άλλα ξεχασμένα, κρυμμένα, παραμελημένα. Κι άλλες ιστορίες μου είναι στον υπολογιστή ή καλύτερα στους υπολογιστές, εδώ κι εκεί, σκόρπιες, όπως και οι σκέψεις μου. Με κατατρέχει η ανασφάλεια, δεν ξέρω αν γράφω καλά ή όσο καλά φαντάζομαι. 

Προσπαθώ να τις γράφω σαν μικρά, «κακά μυθιστορήματα», όπως λέει και η Ιζαμπέλ Αλλιέντε στους φοιτητές της, που ψάχνουν το κουράγιο να γράψουν υπό το βάρος της αυθεντίας των δικών τους αγαπημένων συγγραφέων. Κάποτε μου βγαίνουν, κάποτε όχι.

Θέλω να γράφω ιστορίες για να τις βγάζω από μέσα μου, για να εξιλεώνομαι, για να δημιουργώ, γράφοντάς τες, άλλους κόσμους και ιδανικές ή μη καταστάσεις που με κάνουν να ταξιδεύω όταν οι συνθήκες δεν μου το επιτρέπουν. Θέλω να γράφω για την ευχαρίστηση που μου δίνει το γράψιμο, χωρίς να λαμβάνω υπόψη στην εξίσωση το αναμενόμενο ή επιθυμητό αποτέλεσμα. θέλω να γράφω για να τις διαβάσει κάποτε η κόρη μου, ελπίζοντας ότι θα με γνωρίζει μέχρι τότε τόσο καλά, που δεν θα με παρεξηγήσει μέσα απ’ αυτές. Ότι θα με ξέρει τόσο βαθιά, που δεν θα ξαφνιάζεται με καμία, καθώς θα αναμένει από ‘μένα κάθε πιθανή ιστορία που μπορεί να βάλει ο νους της. Ελπίζω κάποτε να τις διαβάσει και να την εμπνεύσουν να ταξιδέψει, να εξερευνήσει τη ζωή χωρίς ταμπού, να αποδεχτεί τον εαυτό της χωρίς επιβεβλημένα σχήματα και προσχήματα και, ίσως, να γράψει κι εκείνη με τη σειρά της τις δικές της ιστορίες. 

Γράφω τις ιστορίες μου, τις διαβάζω και τις ξαναδιαβάζω, τις αφήνω, τις ξεχνώ, γράφω άλλες, κι όταν μου στερέψει η έμπνευση πάω πίσω και τις ξαναδιαβάζω απ’ την αρχή. Μου θυμίζουν ποια ήμουν όταν τις έγραφα, τι έμαθα από αυτές και τι να βελτιώσω στις επόμενες, αλλά πάνω απ’ όλα τι να βελτιώσω στον εαυτό μου. Πολλές φορές με κρατούν δέσμιά τους μέχρι να μπορέσω να τις αφήσω πίσω μου ξανά για να εφεύρω άλλες, και μαζί, τον ίδιο μου τον εαυτό.

Γράφω τις σκέψεις μου για να ελαφρύνω το μυαλό μου και να ανακτήσω τις ισορροπίες μου ξανά. Σαν μικρές ιστορίες, αλλά χωρίς την προσδοκία να είναι καλές. Συνεχίζω να γράφω τις μικρές, κακές μου ιστορίες, για να μπορώ να υπάρχω εν ειρήνη. Κι όσο γράφω σημαίνει ότι ακόμα την ψάχνω, και δεν είμαι καν σίγουρη πως θέλω να τη βρω.

Στην πιο πάνω φωτογραφία παρατηρούμε ένα θρασύ αναρχικό στοιχείο που τολμά να σπιλώνει την ομορφιά, την καθαριότητα τζαι την πρακτικότητα της νέας πλατείας Ελευθερίας.

Το εν λόγω στοιχείο όταν άκουσε τες σφυρκές που τον σεκκιουριτά εθωρούσεν γυρών του όπως την χαντή ώσπου να καταλάβει ποιος έκαμνεν κάτι λάθος στον χώρο. Εκατάλαβεν σύντομα ότι εν τζείνης που σφυρά τζαι μετά επήρεν της αλλό 2-3 δευτερόλεπτα ώσπου να καταλάβει το γιατί. Εγύρισεν πάνω της να δει τι πάει χι τζαι το μόνο που εμπορούσε να σκεφτεί που εν εσυμβάδιζε με την τάξην που επικρατούσε κατάγυρα ήταν τα πόθκια της. Ήταν σταυροπόδιν πάνω στο παγκάκι. Τζαι οι σφυρκές δώστου.

Φωνάζει του σεκκιουριτά που μακριά:
-Αστειεύκεσαι.
-Κατέβαστα πόθκια σου κυρία μου που το παγκάκι, λαλεί της με σπασμένα ελληνικά.
-Σίουρα αστειεύκεσαι, λαλεί του. Τζαι εν τα κατεβάζει.
Σηκώνεται ο σεκκιουριτάς τζαι έρκεται προς το μέρος της.
-Συγγνώμη, λαλεί του σεκκιουριτά, άμαν τζαι εκόντεψεν. Έσιει κάποιον κανόνα που λαλεί ότι απαγορεύται να καθούμαστεν έτσι σκέδιο πάνω στα παγκάκια της πλατείας;
Τζείνος γυρίζει στον σύντροφόν της τζαι λαλεί του:
-Μιλώ σου εσένα γιατί είσαι άντρας τζαι εν δικαιούμαι να της απευθύνω τον λόγο τούτης, εν γυναίκα.
-Περιπαίζεις με; λαλούν του τζαι οι θκυό ταυτόχρονα.
-Μάνα μου θέλεις να καλέσω την αστυνομία; λαλεί. Αν έρτουν τζαι έβρουν το παγκάκι ξιμαρισμένο εννα μπλέξεις!
-Σοβαρά; λαλεί του. Κάλεσ’ την αστυνομία.
-Πιάννω την, λαλεί της, αλλά όι να φύεις τωρά που εννα έρτουν!
-Σε παρακαλώ πκιάστην, λαλεί του, να μου εξηγήσουν τι κανόνας εν τούτος τζαι εν τον ιξέρω.
Πιάννει τηλέφωνον κάπου. Τάχα στην αστυνομία. Προσπαθεί να τους εξηγήσει με τα σπασμένα ελληνικά του ότι έσιει κάπκοιαν που έσιει τα πόθκια της πάνω στο παγκάκι τζαι εν τα κατεβάζει. Εν καταλάβει η γυναίκα στην γραμμή. Διά της το τηλέφωνο να της εξηγήσει η ίδια.
-Ναι γεια σας, μπορείτε να μου εξηγήσετε τι συμβαίνει; λαλεί.
-Γεια σας, να σας ρωτήσω κάτι πρώτα; απαντά το αναρχικό στοιχείο. Υπάρχει κάποιος κανόνας που λέει ότι εν μπορούμε να καθούμαστε σταυροπόδι στα παγκάκια της πλατείας;
-Όι. Λαλεί της. Ήταν σε ανοικτήν ακρόαση.

Ευχαρίστησεν την τζαι έδωσεν του πίσω το τηλέφωνον. Σε λίον εμφανίσηκε μια γυναίκα με τα κιτάπκια τζαι τα χαρκιά της τζαι εμιλούσαν μαζί με τον σεκκιουριτά πάρατζει ενώ την εθωρούσαν σαν πραγματικήν απειλήν. Σε κάπκοιαν φάσην άκουσεν τους που ελαλούσεν η γυναίκα στον σεκκιουριτά «άειστην τζι εν έγκυος, μεν κάμεις τίποτε».

Τζαι διερωτάται που τζείντην ώρα το αναρχικό στοιχείο της φωτογραφίας:

-Υπάρχει τελικά κανένας κανόνας τέθκοιος; Θα είσιεν χάζι αν υπήρχε, θέλω πολλά να τον δω κάπου γραπτώς.
-Αν κάτσει πεζούνι πάνω στα παγκάκια τζαι χέσει τι εννα του κάμουν;
-Η πλατεία σαν δημόσιος χώρος σε τι κανόνες υπάγεται/πρέπει να υπάγεται τζαι πού σταματά η προσπάθεια για διατηρηση της δημόσιας εικόνας της;
-Φταιν οι πολίτες που η πλατεία εν άσπρη τζαι μαυρίζει με την ώρα τζαι με το παραμικρό; How sustainable is this?
-Πόθθεν εις τα πόθθεν ο σεκκιουριτάς της πλατείας έννεν τζιαμέ για να προστατεύκει τους πολίτες/χρήστες της αλλά για να «προστατεύκει» την πλατεία που τζείνους/ες;
-Ώσπου θα το ετραβούσαν το θέμα αν το αναρχικό στοιχείο της φωτογραφίας εν ήταν έγκυος;
-Με πόσα άλλα ρεζιλλίκια εννα ανεχτεί ο δήμαρχος να ταυτίζεται χωρίς να έσιει χιτch αντροπή πάνω του τζαι χωρίς αντίληψην της πολιτικής του ευθύνης;