Ιστορίες του περιθωρίου. Εκείνες που δεν προορίζονται – αυστηρά μιλώντας – για γράψιμο. Οι ιστορίες εκείνες που, αν δεν γραφτούν, είναι καταδικασμένες να ξεχαστούν μόλις συμβούν.
Φεγγαρένια μου, μην κλαις
Φεγγαρένια μου, παιδί του κόσμου, μην κλαις που δεν σ’ αγκάλιασε. Δεν αγαπάνε όλοι το ίδιο.
Παιδί του κόσμου, φεγγαρένια μου, είν’ αρκετή η αγκαλιά μιας τυχαίας γιαγιάς για να δεις πώς λάμπει αληθινά ο ήλιος!
Μην κλαις, φεγγαρένια όμορφη! Ίσως ούτ’ εκείνη ν’ αγαπήθηκε όπως θά’ θελε να σ’ αγαπά.
Όπως και να’ χει, μην κλαις! Ίσως δεν θα’ ναι για σένα η ζωή μαρτύριο. Ίσως για ‘σε τα πράγματα ν’ αλλάξουν!
Μόνο μην αρκεστείς σ’ αυτή την αγάπη για κριτήριο, αν θες ν’ αγαπήσεις στ’ αλήθεια, φεγγαρένια.
Είν’ ο κόσμος ένα μυστήριο, μα είναι πάντα όμορφος ο κόσμος- μην το ξεχνάς, παιδί τ’ ανέμου, φεγγαρένια μου.
Γράφω τις ιστορίες μου, τις διαβάζω και τις ξαναδιαβάζω, τις αφήνω, τις ξεχνώ, γράφω άλλες, κι όταν μου στερέψει η έμπνευση πάω πίσω και τις ξαναδιαβάζω απ’ την αρχή. Μου θυμίζουν ποια ήμουν όταν τις έγραφα, τι έμαθα από αυτές και τι να βελτιώσω στις επόμενες, αλλά πάνω απ’ όλα τι να βελτιώσω στον εαυτό μου. Πολλές φορές με κρατούν δέσμιά τους μέχρι να μπορέσω να τις αφήσω πίσω μου ξανά για να εφεύρω άλλες, και μαζί, τον ίδιο μου τον εαυτό.
Γράφω τις σκέψεις μου για να ελαφρύνω το μυαλό μου και να ανακτήσω τις ισορροπίες μου ξανά. Σαν μικρές ιστορίες, αλλά χωρίς την προσδοκία να είναι καλές. Συνεχίζω να γράφω τις μικρές, κακές μου ιστορίες, για να μπορώ να υπάρχω εν ειρήνη. Κι όσο γράφω σημαίνει ότι ακόμα την ψάχνω, και δεν είμαι καν σίγουρη πως θέλω να τη βρω.
Δείτε όλα τα άρθρα του/της Χαρά Ζυμαρά
ΜΙΚΡΕΣ, ΚΑΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ 