Ωδή στον καφέ

Ο καφές του πρωινού κι ο καφές του απογεύματος: εκείνος που πίνω μόνη στην κουζίνα αφότου την έχω αφήσει στο σχολείο, κι ο άλλος. Ο στο πόδι, ο «σταμάτα αγάπη μου», ο «άφησ’ με να πιω τον καφέ μου τζαι μετά να παίξουμεν ό,τι θέλεις». Ο καφές που με γειώνει, με ξυπνά, και ο καφές μετ’ εμποδίων.

Οι καφέδες στο πρώτο μου διαμέρισμα τις Κυριακές, όταν θα είχα βάλει σε τάξη την αταξία που έπεται άλλο ένα εργένικο βράδυ Σαββάτου. Ο μοναχικός εκείνος καφές, ο πικρός, ο «ούτε αυτός είναι τελικά ο ένας».

Κι ύστερα θα είναι πάντα ο δικός σου ο καφές: ο νέσκαφε με γάλα, ν’ αχνίζει στη δροσιά του Φθινοπώρου, πάντα ζεστός, καθώς τον πίνεις με ανοιχτή την εξώπορτα για να κοιτάς τον κήπο – λουλούδι και γουλιά – πριν αφήσεις εμένα στο σχολείο.

Συντάκτης: Χαρά Ζυμαρά

Γράφω τις ιστορίες μου, τις διαβάζω και τις ξαναδιαβάζω, τις αφήνω, τις ξεχνώ, γράφω άλλες, κι όταν μου στερέψει η έμπνευση πάω πίσω και τις ξαναδιαβάζω απ’ την αρχή. Μου θυμίζουν ποια ήμουν όταν τις έγραφα, τι έμαθα από αυτές και τι να βελτιώσω στις επόμενες, αλλά πάνω απ’ όλα τι να βελτιώσω στον εαυτό μου. Πολλές φορές με κρατούν δέσμιά τους μέχρι να μπορέσω να τις αφήσω πίσω μου ξανά για να εφεύρω άλλες, και μαζί, τον ίδιο μου τον εαυτό. Γράφω τις σκέψεις μου για να ελαφρύνω το μυαλό μου και να ανακτήσω τις ισορροπίες μου ξανά. Σαν μικρές ιστορίες, αλλά χωρίς την προσδοκία να είναι καλές. Συνεχίζω να γράφω τις μικρές, κακές μου ιστορίες, για να μπορώ να υπάρχω εν ειρήνη. Κι όσο γράφω σημαίνει ότι ακόμα την ψάχνω, και δεν είμαι καν σίγουρη πως θέλω να τη βρω. Δείτε όλα τα άρθρα του/της Χαρά Ζυμαρά

Μια σκέψη για “Ωδή στον καφέ”